In de reeks 'Amfetamines van neusspray tot Adhd-medicijn' zagen we al hoe psychiaters en gewone huisdokters amfetamine-medicijnen op grote schaal voorschrijven tegen dé kwaal van het naoorlogse Amerika, milde depressie. Ook Ciba promoot vanaf midden jaren 50 zijn nieuwe product Ritalin voor behandeling van depressie. Dokters mogen Ritalin alleen voorschrijven aan patiënten in een instelling maar al vlug doen ze dat net als met amfetamines ook aan gewone, alledaagse patiënten, vooral huisvrouwen, voor behandeling van depressieve gevoelens. Daarnaast is er de nog grotere markt van barbituraten, die kalmeren, gevoelens onderdrukken en 'helpen slapen'.
Naast gebruik is er ook misbruik. De Beat-generatie ontdekt al vlug hoe ze high kan worden met Benzedrine. Eind jaren 40 begint men de term 'thrill pills' te gebruiken. In de jaren 50 wordt het misbruik van amfetamines en barbituraten ook steeds meer geassocieerd met jeugdcriminaliteit. Maar ook zware ongevallen veroorzaakt door truck drivers die amfetamines slikken om wakker te blijven, zorgen voor steeds meer verontwaardiging over dit misbruik van té gemakkelijk verkrijgbare medicijnen.
Hieronder: Uit 'The Sunday Star' van 28 augustus 1955 - weekend magazine van 'The Evening Star' (Washington D.C.)
Na het lezen van dit artikel zal geen enkele ouder nog gerust slapen, vooral omdat er ook wordt op gewezen dat veel van deze jonge gebruikers uit de 'betere huishoudens' komen. Er moet dringend een nieuwe drugwet komen, zo wordt besloten.
In 1961 doet senator Thomas Todd een eerste poging om de wetgeving rond amfetamines en barbituraten strenger te maken, maar onder druk van farmabedrijven, dokters en apothekers mislukt dit. Maar na 1961 volgen een aantal incidenten, waaronder veel zware verkeersongevallen, die verband houden met deze medicijnen, elkaar vlug op. Zo rijdt op 19 juli 1963 in Tipton, Iowa een vrachtwagen met trailer in op een stlstaande auto. De wagen gaat in vlammen op en de vier inzittenden, een luchtmacht sergeant, zijn vrouw en twee kinderen worden verkoold. De vrachtwagenchauffeur is onder invloed van amfetamines en heeft nog 3 extra flessen bij. Ook de verhoogde jeugdcriminaliteit wordt steeds meer met amfetamines geassocieerd.
Na het thalidomideschandaal heeft president Kennedy in 1964 op 10 oktober een wet ondertekend die voor meer veiligheid moet zorgen bij nieuwe medicijnen die op de markt gebracht worden. Senator Todd dient in die periode opnieuw een wetsvoorstel in , 'The Psychotoxic Drug Control Act'. Dit botst opnieuw op felle tegenstand van de farmaceutische sector, die volhoudt dat ze zelf genoeg controle uitoefenen. In september bewijzen reporters van CBS het tegendeel. Ze kunnen onder naam van een niet bestaand bedrijf zonder moeite 1 miljoen amfetamine en kalmeermiddel pillen kopen voor 600$. Zo komt er op 15 juli 1965 toch een nieuwe wet, de 'Drug Abuse Control Amendments'. Maar die is uiteindelijk weer in het voordeel van de farmabedrijven. Net zoals SKF in de beginperiode van hun Benzedrine sulfaat al last hadden van copycats, zijn er nu ook nog altijd allerhande kleinere en grotere firma's die pillen, vooral amfetamines en barbituraten namaken en veel goedkoper verkopen. Tot nu toe was het aan een farmabedrijf om een proces in te spannen tegen de 'namaker(s)' waarna de rechtbank die hoogstens kon bevelen van dan meer te stoppen. Nu wordt namaak echter in het strafrecht opgenomen en kan een boete opgelegd worden van 10.000$ en een gevangenisstraf tot 3 jaar. Dit zal nabootsers al eens vlugger doen nadenken voor ze pillen op de markt brengen die teveel aan een bekend merk doen denken.
Ook het voorschrijven en uitreiken van amfetamines en barbituraten wordt niet veel verstrengd.
Een voorschrift voor amfetamines of kalmeermiddelen blijft 6 maanden na datum geldig en gedurende die periode mag een klant hetzelfde medicijn vijf keer opnieuw gaan afhalen zonder een nieuw voorschrift. Na die periode moet de dokter en nieuw voorschrift verstrekken maar hij mag dit ook telefonisch doen met een apotheker.
Er moeten gedurende 3 jaar gegevens worden bijgehouden, door farmabedrijven, groothandels en drugstores, van wie amfetamines of barbituraten aankoopt, maar daar is weinig controle op.
Er verandert dan ook niet veel na invoering van de nieuwe wet. Als er al wat minder pillen zouden beschikbaar zijn omdat een aantal copycats stoppen met produceren wordt dat natuurlijk opgevangen door de grote bedrijven die nog miljoenen pillen meer kunnen maken.
In andere berichten zagen we hoe het druggebruik vanaf midden jaren 60 toeneemt. De hippies zijn aanvankelijk geen echte amfetaminefans en zijn vooral op zoek naar drugs die de geest verruimen, maar naar het eind van de jaren 60 wordt 'speed' ook een echt probleem. De 'Speed Kills'-campagne heeft dan nog een averechts effect en vele jongeren willen ook wel eens zelf zo'n rush voelen, met het gevaar dat ze die daarna opnieuw willen beleven en steeds meer moeten gebruiken.
Lsd-gebruikers, speed-freaks, Amerikaanse soldaten uit Vietnam die terugkeren als heroïneverslaafden, het is tijd voor actie. Het aantal legale gebruikers van amfetamines en barbituraten is ondertussen ook blijven stijgen. Vooral dieetdokters en -instellingen liggen onder vuur. Vrouwen slikken honderdduizenden pillen om te vermageren. Een aantal overlijden aan de gevolgene ervan. Het gebruik door kinderen en jongeren tegen hyperkinesie veroorzaakt voorlopig nog geen controverse.
Hieronder: De Rainbow-pills. Amfetamines en barbituraten in allerhande aantrekkelijke kleurtjes doen aan snoep denken.
President Nixon heeft tijdens zijn campagne beloofd om het 'drugprobleem' aan te pakken. Hij asscocieert drugs zo veel mogelijk met jongeren, hippies en criminaliteit. Iedere jongere die drugs neemt is een (potentiële) misdadiger. Een hoorzitting in het Huis van Afgevaardigden op 17 en 18 november 1969 gaat dan ook door onder de naam: 'Crime in America - Why 8 Billion Amphetamines?' (zie: 8 Billion Amphetamines )
Bij het openen van de zitting verklaart voorzitter Claude Pepper dat amfetamines volgens het handboek 'Drug Dependence a Guide for Physicians' maar voor 2 soorten van behandeling algemeen en zonder controverse wordt aanvaard, voor narcolepsie en hyperkinesie bij jonge kinderen.
Dokter Sidney Cohen, directeur van de 'Division of Narcotic Addiction and Drug Abuse, National Institute of Mental Health': verklaart dat 'dokters amfetamines onder andere voorschrijven om hyperkinetische kinderen te behandelen. Maar dat aantal is laag, zelfs zeer laag. De miljarden tabletten die worden geproduceerd gaan elders naar toe. 99 procent wordt genomen door vrouwen die willen vermageren.' Dokter Griffith is van oordeel dat amfetamine alleen nog voor narcolepsie en hyperkinetische kinderen zou mogen voorgeschreven worden.
En dan is er de verklaring van dokter Benjamin Sheppard, 'executive director of the Catholic Services Welfare Bureau for the Archdioceses of Florida':
Benjamin Sheppard zou amfetamines dus volledig bannen, ook voor gebruik bij behandeling van hyperkinetische kinderen. Het is echter duidelijk dat het gebruik van amfetamines en methylfenidaat bij kinderen nog gering is, in vergelijking met nu. Zoals het hoort krijgen alleen de extreme gevallen medicijnen. De farmabedrijven die door de aanval op amfetamines als vermageringsmiddel een groot deel van hun 'cliënteel' voor amfetamines gaan verliezen, moeten nog beginnen aan hun campagne om de lat van wat extreem gedrag is bij kinderen, lager te krijgen. Wettelijk moeten ze alvast geen tegenstand verwachten.
The 'Comprehensive Drug Abuse Prevention and Control Act of 1970' (zie CDAP )
Nadat een nieuw wetsvoorstel om het misbruik van medicijnen en drugs aan te pakken in de Senaat en het Huis van Afgevaardigden is goedgekeurd, gaat de nieuwe wet in op 27 oktober 1970.
Eén van de belangrijkste onderdelen van de nieuwe wet is de invoering van de 'Controlled Substances Act (CSA), wetten op het produceren, importeren, distribueren, verkopen en bezitten van door de overheid gereguleerde stoffen. Een lijst met 5 categorieën bepaalt de potentiële verslaving en afhanfelijkheid van een stof, en het mogelijk medisch gebruik ervan.
Daarna volgt een lijst met alle stoffen, medicijnen die in 1970 gekend zijn en waarvan het nodig is dat ze in het schema worden opgenomen. Amfetamines en methylfenidaat worden opgenomen onder III. Ze mogen als medicijn gebruikt worden maar misbruik ervan kan leiden tot ernstige mentale verslaving en milde lichamelijke verslaving. Amfetamines en Ritalin mogen dus officieel gebruikt worden als medicijn voor hyperkinetische kinderen, zolang er toelating is van de FDA om het middel voor te schrijven aan kinderen , en die toelating is er al sedert 1961.
Op 17 juni 1971 geeft Richard Nixon een persconferentie en verklaart een 'Oorlog tegen drugs'. Hij kondigt de oprichting aan van één organisatie die alle andere die zich nu met het drugprobleem bezighouden samenvoegt, en de strijd kan aangaan met drugmisbruik. In 1972 wordt eerst 'The Office of Drug Abuse Law Enforcement' opgericht om daarna op 1 juli 1973 samen met onder andere 'The Bureau of Narcotics and Dangerous Drugs' op te gaan in het federaal agentschap 'The Drug Enforcement Organisation' of DEA
In 1996 verschijnt het boek 'Smoke and Mirrors: The War on Drugs and the Politic of Failures' van journalist Dan Baum. Baum heeft voor zijn boek 175 personen geïnterviewd. Eén daarvan is John Erlichman, adviseur en assistent binnenlandse zaken van Nixon. (Hij wordt begin januari 1975 veroordeeld voor zijn betrokkenheid bij het Watergateschandaal en zit daarna 18 maanden in de gevangenis). In april 2016 vertelt Dan Baum in een interview met 'Harper's Magazine' dat Erlichman ook het volgende verklaarde, maar dat hij dit niet in het boek opnam.
“You
want to know what this was really all about?” he asked with the
bluntness of a man who, after public disgrace and a stretch in
federal prison, had little left to protect. “The Nixon campaign in
1968, and the Nixon White House after that, had two enemies: the
antiwar left and black people. You understand what I’m saying? We
knew we couldn’t make it illegal to be either against the war or
black, but by getting the public to associate the hippies with
marijuana and blacks with heroin, and then criminalizing both
heavily, we could disrupt those communities. We
could arrest their leaders, raid their homes, break up their
meetings, and vilify them night after night on the evening news. Did
we know we were lying about the drugs? Of course we did.”
De oorlog is ze ook maar één tegen misbruik van medicijnen en drugs. Zolang je een voorschrift hebt mag je wettelijk zoveel slikken als je winl. Jonge kinderen die als hyperkinetisch beschouwd worden, maar dat zelf als geen probleem ervaren, moge zelfs gedwongen worden om amfetamine in te nemen. Er wordt blind vertrouwd op de subjectieve perceptie van ouders, leraars en artsen, die bepalen wat normaal gedrag is en wat daarbuiten valt. Conformisme is hier het sleutelwoord. Als het al niet is omdat een kind thuis als te druk wordt ervaren, dan is het wel omdat het beter zou aangepast zijn aan een strak schoolsysteem, dat het aanbevolen is om het amfetamines te geven. Het aantal kinderen dat Dexedrine en Ritalin moet nemen zal gedurende de jaren 70 blijven groeien.
Nog geen jaar na het invoeren van The 'Comprehensive Drug Abuse Prevention and Control Act of 1970' wordt erop 15 en 16 juni 1971 in de Senaat een hoorzitting gehouden over jeudcriminaliteit in de Verenigde Staten, met als doel amfetamines en andere stimulerende middelen in het nieuwe drug-medicijnen schema van III naar II te brengen. Het toedienen van deze middelen aan jonge kinderen zal er ook besproken worden. Ciba-Geigy de producent en patenthouder van Ritalin mag er uitleg komen geven over hun medicijn en gebruik ervan bij kinderen. Dat ze dit met hand en tand zullen verdedigen en weinig objectief zijn mag wel duidelijk zijn. Alle grote kanonnen van de firma zijn er:
In een volgend bericht meer over deze interessante hoorzitting over het verband tussen amfetamines en andere opwekkende middelen, en jeugdcriminaliteit, maar het tegelijk verdedigen van het toedienen van deze drugs aan jonge kinderen. Na de hoorzitting ligt de weg wijd open voor Ritalin.
In 1956 is het thalidomide-medicijn Contergan vrij te koop in Duitsland, waar het ook ontwikkeld werd door de firma Grünenthal (Grünenthal - The link witn Nazi Germany) In de UK krijgt Distillers Ltd in 1957 een licentie en brengt een jaar later een viertal nieuwe medicijnen met thalidomide op de markt: Distaval (slaap- en kalmeermiddel) Tensival (tegen hypertnesie), Asmaval (tegen astma) en Valgraine (tegen migraine) Grünenthal heeft Distillers verzekerd dat er onderzoek werd gedaan naar dit nieuwe middel en dat het niet giftig en volledig veilig is. De firma doet zelf weinig verder onderzoek. Ze leggen in hun advertenties vooral de nadruk op de veiligheid. In tegenstelling tot de barbituraten is er bij dit kalmeer- en slaapmiddel geen kans op een overdosis. Ook kinderen lopen zo geen gevaar als ze toevallig Distaval in handen krijgen en denken dat het snoepjes zijn.
In 1960 is er nog geen thalidomide-medicijn op de Amerikaanse markt. Smith, Klein & French onderhandelen in 1956 met Grünenthal over een licentie voor de US. De firma wil het product wel eerst zelf testen, en doet dat in 1956-57 op muizen en 875 testpersonen, waaronder ook zwangere vrouwen. Na afloop brengt SKF Grünenthal op de hoogte dat ze niet geïnteresseerd zijn in het middel, officieel omdat hun onderzoekers hebben vastgesteld dat thalidomide niet effectief is als slaapmiddel. Vreemd gezien de vele positieve reacties in andere landen op dit product als kalmeer- en slaapmiddel. Hebben ze bij SKF al problemen vastgesteld bij de geboorte van kinderen van moeders die thalidomide hebben genomen tijdens de zwangerschap en verzwijgen ze die? Ook andere farmabedrijven willen niet in zee gaan met Grünenthal dat uiteindelijk een overeenkomst sluit met het William S. Merrell bedrijf uit Cincinnati, Ohio.
In de VS begint de Canadese farmacologe en arts Frances Kelsey (meisjesnaam Oldham) in augustus 1960 te werken voor de FDA (Food and Drug Administration). Haar taak is aanvragen van medische firma's, om een nieuw medicijn te verkopen in de VS, te onderzoeken.
Hieronder: Frances Oldham eind jaren 30 in een laboratorium in de Universiteit van Chicago met Dr. Geiling.
Begin september 1960 krijgt ze de opdracht (samen met een scheikundige en een farmacoloog) het middel thalidomide, dat het William S. Merrell bedrijf op de markt wil brengen, te beoordelen op zijn veiligheid. Ze heeft 60 dagen om deze aanvraag goed te keuren of af te wijzen. Bij gebrek aan reactie binnen deze periode wordt het medicijn automatisch goedgekeurd. In de bijgeleverde documentatie verklaren een 30-tal dokters laaiend enthousiast te zijn over dit nieuwe middel, maar het zijn niet meer dan getuigenissen, die niet ondersteund worden door wetenschappelijke studie. Omdat thalidomide al in zoveel Europese landen is goedgekeurd en Merrell denkt dat dit ook in VS maar een formaliteit zal zijn heeft de firma bijzonder weinig moeite gedaan om veel bewijsmateriaal, rond de veiligheid van thalidomide, toe te voegen.
Dokter Joseph Murray is de contactpersoon bij het Merrell-bedrijf. Frances Kelsey verzoekt hem eerst wat meer klinische studie te doen, en te onderzoeken hoe diverse testpersonen reageren op het nieuwe middel. Murray reageert hier gefrustreerd op. Het is duidelijk dat Merrell niet veel zin heeft om bijkomend onderzoek te laten doen.
Op 31 december 1960 schrijft in de UK dokter Leslie Florence een brief naar 'The British Medical Journal'. Hij legt een verband tussen het thalidomidemedicijn Distaval, dat hij voorgeschreven heeft aan een aantal van zijn patïënten en de pijnlijke tintelingen die ze daarna kregen in voeten en handen, die wijzen op 'perifere neuropathie' . Nadat ze stopten met de inname van Distaval verdwenen de syptomen gedeeltelijk. Verder prijst hij Distaval wel aan als een uitstekend kalmerend middel.
Frances Kelsey leest de brief maar eind januari, wanneer ze een exemplaar van het tijdschrift doorbladert. Het is de eerste keer dat ze verneemt dat thalidomide perifere zenuwaantasting zou kunnen veroorzaken. Daarop schrijft ze onmiddellijk opnieuw een brief naar Merrell met het verzoek om meer informatie en bewijs dat het middel veilig is te bezorgen. Later verneemt ze dat deze bijwerking al eerder bekend was in Europa en vermoedt dat Merrell daarvan al op de hoogte was bij de aanvraag. Joseph Murray verklaart begin februari echter dat hij ook maar na het lezen van dezelfde brief voor het eerst geconfronteerd werd met deze bijwerking van thalidomide. Nochtans is Grünenthal, de firma van wie ze de licentie in Duitsland kregen, al langer op de hoogte. Een aantal dokters legt al vlug na de lancering van Contergan een verband tussen het medicijn en zenuwaantasting.
Dat doet ook neuroloog Ralf Voss, uit Dusseldorf. Eén van zijn patiënten, een 68 jarige man die gedurende 18 maand Contergan heeft genomen, krijgt perifere zenuwaantasting. Voss zendt hierover op 3 oktober 1959 een brief naar Grünenthal, maar de firma ontkent dat dit een bijwerking van thalidomide is. Ondertussen zijn ze echter al aan het overleggen met hun advocaten over eventuele schadeclaims. Op een congres van 30 april tot 1 mei 1960 in Düsseldof maakt Voss openbaar dat het wel degelijk een gevolg is van het medicijn. Rond die tijd heeft ook een wetenschapper die voor Distillers Ltd. werkt dit probleem vastgesteld. Maar pas laat in 1960 voegt Distillers een waarschuwing toe op de verpakking.
Het is mogelijk dat Grünenthal, Merrell niet op de hoogte heeft gebracht van deze verontrustende ontwikkeling rond thalidomide in Europa, en dat Murray inderdaad pas de eerste keer hier iets over verneemt bij het lezen van het artikel in de British Medical Journey. Frances Kelsey verklaart later dat Murray al langer op de hoogte was, maar bewust niets over de bijwerking aan het dossier bijvoegde . Ze voegt eraan toe dat ze op dat moment in ieder geval verbaasd was dat de klinische studie van een medicijn zo slordig werd uitgevoerd voor een aanvraag werd gedaan en dat er zo weinig bewijsmateriaal of andere info werd toegevoegd.
In ieder geval vliegt Joseph Murray nu zo vlug mogelijk naar Europa om daar meer informatie te krijgen. Wanneer hij terugkeert heeft hij 'goed nieuws'. De bijwerking is niet echt ernstig en het zou ook nog met een vitaminetekort kunnen te maken hebben. Een bewuste leugen of naïviteit nadat Grünenthal hem heeft gerustgesteld?
Kelsey is nu meer dan ooit vastbesloten om het medicijn niet goed te keuren voor ze meer resultaten van research en testen heeft ontvangen. Ze vraagt aan Murray alle dokters, die thalidomide kregen, om gedurende een langere periode te testen op patiënten, te contacteren, de namen van die patiënten op te vragen en navraag te doen of er daarvan zijn die een perifere zenuwontsteking kregen. Eerder heeft het FDA al een lijst van die 'onderzoekers' opgevraagd bij Merrell en daar stonden toen tussen de 30 en 40 namen op. Frances Kelley weet dus niet dat het bedrijf ook aan meer dan duizend andere dokters het medicijn heeft toegezonden om eens te 'proberen' als kalmeer- en slaapmiddel! Bij Merrell zien ze geen reden om dat nu bekend te maken en ze contacteren dan ook alleen dat kleine groepje onderzoekers.
De andere dokters hebben ze de thalidomine bezorgd met de mededeling dat het nieuwe medicijn binnenkort zal goedgekeurd worden en dat ze geen gegevens moetenn bijhouden van de personen aan wie ze het meegeven. Het is niet raar dat een dokter dan dit nieuwe middel als een gratis staaltje meegeeft aan een patiënt en het aanbeveelt als een nieuw, efficiënt kalmeer- of slaapmiddel, of het aan familieleden, vrienden of kennissen geeft. Frances Kelsey heeft er dus geen idee van dat er potentieel veel meer personen zijn die het middel gebruikt hebben
Ondertussen is Merrell blijkbaar niet in het minst ongerust en in april 1961 wijst hij de FDA nog eens op de grote veiligheid van het product in vergelijking met barbituraten. In mei reageert Kelsey met een brief waarin ze schrijft dat ze bezorgd is omdat de firma bij aanvraag blijkbaar al op de hoogte was van mogelijke gevaarlijk neurologische bijwerkingen en dit verzweeg. Rond die periode begint ze zich ook zorgen te maken over het eventuele gevaar bij zwangerschap. Een medicijn kan een aparte werking hebben op de moeder en de foetus. Recent is er ook een shift in de FDA en besteden dokters meer aandacht aan het effect van een medicijn op een ongeboren kind. Daar moet Merrell ook meer onderzoek naar doen.
Maar Merrell is dat niet van plan. Het duurt allemaal al veel te lang. Ze willen hoogstens op het etiket een waarschuwing toevoegen om het medicijn niet te gebruiken tijdens een zwangerschap. Ondertussen raakt Murray echt gefrustreerd. Wat hij dacht dat een fluitje van een cent zou zijn sleept nu al bijna een jaar aan. Hij vreest dat Kevadon niet tegen Kerstmis zal goedgekeurd worden en dat is dé topperiode voor verkoop van een kalmeer- en slaapmiddel. Zijn firma had al gehoopt het nieuwe medicijn in de kerstperiode van 1960 te kunnen lanceren, en nu ziet het er naar uit dat dit ook in 1961 niet zal lukken.
Op 7 september doet hij een nieuwe poging om Kelsey te overtuigen. Hij bezoekt Frances Kelsey in haar kantoor, met twee andere Merrell-werknemers en dokter Louis Lasagna. Lasagna, verbonden aan de John Hopkins universiteit in Baltimore is een gewaardeerd arts en wetenschapper en een hevige voorstander van gecontroleerd klinisch onderzoek van een nieuw medicijn en sterk bewijsmateriaal. Die moet volgens Murray Kelsey toch over de streep kunnen trekken. Maar op haar vraag of thalidomide veilig is bij zwangerschap, moet ook Lasagna het antwoord schuldig blijven. Frances Kelsey is niet van plan toe te geven. zolang er daarvoor geen bewijzen zijn.
Ondertussen worden er in Europa een groot aantal misvormde baby's geboren, maar er wordt voorlopig nog geen verband gelegd met thalidomide. Ook in Cincinnati, de thuisbasis van Merrell zijn er een paar gevallen gemeld. En dan verschijnt er op 25 november 1961 in Duitsland in 'Welt am Sonntag' een artikel van Widukind Lenz, waarin hij meedeelt dat een 'wijdverbreid medicijn' verantwoordelijk is voor het grote aantal recente geboortes van kinderen met ontbrekende ledematen, of een hartdefect. Het wordt daarna al vlug bekend dat het om thalidomide gaat.
Een dag later haalt Grünenthal Contergan van de markt en de UK volgt op 2 december. Op 30 november belt Murray naar Frances Kelsey en vertelt haar het nieuws over thalidomide en het 'mogelijk' verband met geboorteafwijkingen .Merrell beëindigt voorlopig alle testen en zendt het 40-tal onderzoekers op 5 december een brief met een waarschuwing over het nieuwe medicijn. Op 21 februari 1962 volgt een tweede brief, waarin de firma blijft volhouden dat er nog altijd geen afdoende bewijs is dat thalidomide verantwoordelijk is voor de geboorteafwijkingen. Tenslotte trekken ze op 8 maart 1962 hun aanvraag bij het FDA in.
In een mededeling later vermeldt Merrell dat ze de brief van 21 februari naar 'alle dokters' hebben gezonden. Frances Kelsey begint nu te vermoeden dat veel meer dokters dan de 40 onderzoekers thalidomide hebben ontvangen. Ze vraagt een complete lijst op bij Merrell, die ze op 25 april ontvangt. Ze stelt vast dat het om iets meer dan 1000 dokters gaat. Het wordt nu een race tegen de tijd om ze allemaal te bezoeken, hun resterende voorraad van het medicijn mee te nemen, een lijst te krijgen met alle personen aan wie ze thalidomide hebben meegegeven en na te kijken of er daaronder ook zwangere vrouwen waren. Merrell zendt ook een brief naar alle betreffende dokters, waarin ze het medicijn terugvragen. Een aantal vertegenwoordigers van Merrell komt ondertussen Kelsey opzoeken om te informeren of ze niet te hard werd behandeld door hun vertegenwoordiger. De firma is nu duidelijk bezig met schadebeperking. Kelsey vindt van wel en er verschijnen ook in diverse kranten commentaren van haar, waarin ze dat bevestigt.
Ze vertelt later ook nog dat ze toen ze begon te werken bij de FDA vaak verhalen hoorde over hoe recensenten, die een nieuw medicijn moesten beoordelen en andere werknemers van de FDA, vaak gingen lunchen met vertegenwoordigers van de farmabedrijven in chique restaurants. 'Veel mannen van de farmabedrijven kwamen goed overeen met die van de FDA.'
Hieronder: Autobiographical Reflections door Frances Oldham Kelsey (over thalidomide pag.49-79)
In het bericht John Holt - John Holt - toespraak ter verdediging van kinderen zagen we hoe John Holt samen met zijn medewerkers een verklaring opmaakt die op 29 september 1970 voorgelezen wordt op een hoorzitting in het Huis van Afgevaardigden. Die vindt plaats na het schandaal dat een artikel, over een groot aantal kinderen die soms gedwongen medicijnen krijgen toegediend om hun gedrag te veranderen, in de zomer in de Washington Post werd gepubliceerd.
John Holt wordt geboren in 1923. Nadat hij afstudeert in 1943, neemt hij dienst in de Navy, waar hij in 1946 ontslagen wordt. Hij werkt daarna een paar jaar voor de United World Federalists, een organisatie die wereldvrede wil bereiken door het vormen van én wereldwijde regering. Omdat de vereniging geen vooruitgang boekt, neemt hij in 1952 ontslag. In 1953 begint hij les te geven in een basisschool. Na een paar jaar lesgeven raakt hij steeds meer overtuigd dat er iets grondig verkeerd is met het schoolsysteem en hoe kinderen behandeld worden en moeten leren.
In 1964 verschijnt zijn eerste boek:How Children Fail- zie pdf hieronder
Hieronder: Revised edition 1982
Since
I wrote this, I have stopped believing that "schools,"
however organized, are the proper, or only, or best places for this.
As I wrote in Instead of Education and Teach Your Own, except in very
rare circumstances the idea of special learning places where nothing
but learning happens no longer seem to me to make any sense at all.
The proper place and best place for children to learn whatever they
need or want to know is the place where until very recently almost
all children learned it - in the world itself, in the mainstream of
adult life. If we put in every community, as we should (perhaps in
former school buildings), resource and activity centers, citizens'
clubs, full of spaces for many kinds of things to happen- libraries,
music rooms, theaters, sports facilities, workshops, meeting rooms -
these should be open to and used by young and old together. We made a
terrible mistake when (with the best of intentions) we separated
children from adults and learning from the rest of life, and one of
our most urgent tasks is to take down the barriers we have put
between them and let them come back together..."
In het bericht: The Omaha Incident zagen we hoe in de zomer van 1970 een artikel in de Washington Post: 'Omaha pupils given behaviour drugs', door talloze kranten in de ganse US wordt overgenomen en zorgt voor heel wat verontwaardiging. Op 29 september wordt in het 'Huis van Afgevaardigden' daarover een hoorzitting gehouden, onder leiding van William L. Dawson.
10 personen komen op de hoorzitting een verklaring afleggen en/of antwoorden geven op de vragen van de leden van de commissie. Eén daarvan is John Holt 'educational consultant and lecturer at Harvard University'. Het is de bedoeling dat hij persoonlijk aanwezig zou zijn, maar omdat hij dezelfde dag een lezing geeft in Indiana komen zijn medewerkers Paul Curtis en Roger Smith een verklaring voorlezen die ze samen met John Holt hebben voorbereid. Het is Paul Curtis die het woord neemt.
Wat volgt is één van de meest bevlogen toespraken ooit ter verdediging van kinderen die, omdat ze zich niet kunnen of willen aanpassen aan een tegennatuurlijk schoolsysteem, een etiket van een stoornis of ziekte opgeplakt krijgen, en dan ook nog eens krachtig medicijn moet innemen. De natuur van het kind zelf , hoe het geboren wordt en opgroeit wordt als te lastig en onaangepast beschouwd voor een prestatiemaatschappij.
"Eén van mijn zorgen was het gebrek aan echte kennis over de aard en de gevolgen van het gebruik van deze medicijnen. Wat gebeurt er echt wanneer een kind deze medicijnen krijgt toegediend? Een moeder brengt haar kind naar een dokter en zegt: ' Dokter mijn kind doet dit en dat, hij wil niet stilzitten tijdens de maaltijden, hij vecht met andere kinderen, hij let niet op wanneer ik tegen hem praat, enz..enz...Ziet de dokter zelf iets van dit gedrag? Dat doet hij niet. Kan hij op enige manier de geschiedenis van dit kind en de moeder kennen, of er iets is in haar manier van omgaan met het kind, dat de oorzaak zou kunnen zijn van dit gedrag? Dat doet hij niet.
Voldoet hij aan zijn minimum verantwoordelijkheid als dokter door het kind grondig genoeg lichamelijk te onderzoeken om redelijk zeker te zijn dat er geen andere somatische klacht is die de oorzaak is van het gedrag van het kind - slecht gehoor of zicht, andere lichamelijke stoornissen, een spier- of zenuwletsel, spanning, pijn, te lage bloedsuikerspiegel, een proteïne of vitamine tekort, allergieën, klierstoornissen. In de gevallen, waar ik van op de hoogte ben, deed hij dat niet. Test hij op enige manier de hypothese dat iets anders dan een hersenletsel de oorzaak is dat de moeder hem zo beschrijft als nu doet? Meestal doet hij dat niet."
"Zou één van de oorzaken,niet het feit kunnen zijn dat we levendige, nieuwsgierige, energieke kinderen, die verlangen om in contact te komen met de wereld en erover te leren, in steriele klaslokalen steken met leraars die hen over het algemeen noch respecteren, begrijpen of vertrouwen, hun vrijheid van meningsuiting en bewegingsvrijheid zodanig beperken, dat dit zelfs in een maximum beveiligde gevangenis zou beschouwd worden als buitensporig en onmenselijk en dat hun leraars zelf dit nooit zouden kunnen of willen verdragen? En wanneer deze kinderen dan zich verzetten tegen deze brutale, onvoorstelbare behandeling, en er zich woedend, ontzet en in shock van afkeren, zeggen wij dat ze ziek zijn en 'ingewikkelde en weinig-begrepen' stoornissen hebben, en gaan daarna over tot het toedienen van krachtige medicijnen, die zeker complex zijn, en waarover wij zo goed als niets weten over hun werking op lange termijn, zodat ze meer aangepast zouden zijn om de stompzinnige dingen te doen, die de school van hen vraagt.
We horen Dr. James H. Satterfield, een psychiatrist uit Los Angeles en directeur van het 'Ziekenhuis voor Hyperactieve kinderen' van het 'Gateway Hospitaal', zeggen: "Het schoolsysteem is gewoonlijk de beste plaats om hyperkinesie te herkennen. De leraars zijn gewoonlijk de eerste om in te zien dat er iets mis is met een kind." Hij voegt eraan toe dat hij geen probleem of misbruik ziet in een behandeling met medicijnen. Veronderstel eens dat ik Dr. Satterfield zou verplichten om, onder dreiging van zware straffen, absoluut stil te zitten,zonder zelfs maar van houding te veranderen, niet te spreken of enig geluid te maken zonder mijn toelating, gedurende vele uren van een dag, en niet één dag maar ongeveer 180 dagen in een jaar. Hoe zou hij reageren op dit bevel? Hij zou zich ongetwijfeld verzetten op iedere manier die hij kan.
Veronderstel eens dat ik dan zou verkondigen dat zijn aarzeling of weigering om mijn bevelen op te volgen, aantonen dat hij aan een ziekte lijdt met de naam 'hyperkinesie, en dat ik voor zijn eigen welzijn, en of hij het nu leuk vond of niet, hem een krachtig, nieuw medicijn zou toedienen om hem wat meer gedwee te maken. Wat dan? Zodra hij kon, zou hij me waarschijnlijk laten arresteren en opsluiten, als een een soort van gevaarlijke en misdadige gek. En de meeste redelijke personen zouden denken dat hij meer dan gelijk heeft om dat te doen. Kinderen hebben veel energie. Ze houden ervan te bewegen, ze leven en leren met hun lichaam en spieren, niet alleen hun ogen en oren. Wanneer volwassenen hen proberen te dwingen om gedurende een lange periode stil te zijn, dan hebben ze daar een hekel aan en verzetten zich. De meesten van hen kunnen bang gemaakt en het zwijgen opgelegd worden door bedreigingen en omkoperij, maar 5 tot 15 procent kan dat niet. En dan geven we die de diagnose dat ze lijden aan een leer-ziekte die we hyperkinesie noemen.
We zouden onszelf moeten afvragen hoe kinderen zich gedragen tijdens die jaren van hun leven, wanneer ze, volgens bijna iedereen die hun leerproces bestudeerd heeft, vlugger en blijvend leren dan in gelijk welke andere periode. Zitten ze stil en rustig, en wachten ze tot iemand hen dingen vertelt of toont? Dat doen ze niet. Ze bewegen voortdurend rond, en onderzoeken voor zichzelf, met al hun zintuigen en op alle mogelijke manieren, ieder deel van de wereld rond hen, dat ze kunnen bereiken. Zeggen we dat een baby of een peuter, druk bezig met onderzoeken en experimenteren, bijna nooit stil, tenzij hij slaapt, lijdt aan hyperkinesie? Dat doen we niet. We erkennen dat hij een buitengewoon bekwame leerling is, en dat zijn kennis door zijn activiteit groeit. Inderdaad, we kunnen veel bewijs voorleggen dat een kind, dat tijdens zijn babyjaren en kleutertijd de kans ontnomen wordt om rond te lopen en op zijn eigen manier op ontdekkingstocht te gaan, later heel veel moeite heeft bij het leren. Hoe en waarom beslissen wij dat de energie en beweeglijkheid die passend, noodzakelijk en waardevol zijn bij een driejarige, bij een zesjarige als een ziekte moeten beschouwd worden?
Het antwoord is heel eenvoudig. We beschouwen het als een ziekte, omdat het ons moeilijkheden bezorgt bij het besturen van onze scholen als maximaal beveiligde gevangenissen, zoals we nu doen, en dit voor het comfort en gemak van de leraars en de bestuurders die er werken.
De energie van de kinderen is 'slecht', omdat het een ongemak is voor de uitgeputte en overbelaste volwassenen, die niet willen, of weten hoe, of in staat zijn om hen bij te houden.
Gezien het feit dat enkele kinderen wat meer energiek en actiever zijn dan anderen, zou het dan niet gemakkelijker zijn op een gezondere en menselijker manier, met dit feit om te gaan, door hen meer tijd en ruimte te geven waarvan ze gebruik kunnen maken om hun energie kwijt te raken.
Ter aanvulling op de opvoedkundige vragen zijn er twee andere gebieden die we moeten overwegen. Ten eerste de sociale reactie van een kind en ten tweede de soorten van druk waaraan zijn ouders aan onderhevig zijn.
In het eerste geval, denk ik dat we met grote zekerheid kunnen zeggen,, dat wanneer we denken dat een kind vreemd is, hem behandelen alsof hij vreemd is, en hem vertellen dat hij vreemd is, hij over zichzelf ook zal beginnen denken dat hij vreemd is en zich meer en meer vreemd zal gedragen. Ik heb enkele van die kinderen zelf gekend. Ze spraken vaak en gedroegen zich vaak alsof ze een vergunning hadden om zich gek te gedragen, en dingen te doen, waarvoor andere kinderen verlegen of beschaamd waren, of verboden waren om te doen. Dit droeg dan weer bij tot hun reputatie van vreemd zijn en omgekeerd, als in een vicieuze cirkel.
Verder, in een maatschappij waarin ouders onder enorme druk staan om hun kinderen er goed te laten uitzien en goed te presteren, in school en overal elders, waarin mensen hun eigen leven zin geven door de prestaties van hun kinderen, zijn de ouders van deze kinderen uit de rat race en ervan verlost. Andere mensen zouden zichzelf kunnen kwellen -"Wat heb ik gedaan? Wat moet ik doen?" - wanneer hun zoon of dochter gezakt is in school, zich misdragen heeft of vensters gebroken. Maar die andere ouders moeten dit niet doen, omdat zij het perfecte antwoord hebben - hun kind heeft een medisch label, het is dus niet hun fout, er is niets dat zij eraan kunnen doen.
En wat een geluk dat die experten er zijn om zich om hun arme lievelingen te bekommeren. Er wordt voor iedereen gezorgd behalve natuurlijk voor het kind zelf, dat een label krijgt waarop voor hemzelf duidelijk 'freak' staat. En diegenen die het dichtst bij hem staan ontnemen hem, ondanks hun genegenheid, datgene wat hij en alle kinderen het meest nodig hebben - respect, geloof, hoop en vertrouwen."
Huisdokters schrijven ondanks de opkomst van barbituraten nog altijd amfetamines voor in de jaren 60, bij een milde depressie diagnose.
Dieet- en vermageringsinstituten verdienen grof geld. Ze kopen de amfetamine pillen in massa goedkoop aan en maken er woekerwinsten op. Ongeveer 2 miljard pillen per jaar vinden hun weg naar deze dieet intellingen. In totaal produceren de farmaceutische bedrijven nu 10 miljard pillen per jaar. Vooral Dexamyl van SKF blijft populair.
Daar komt nog bij dat tegenover iedere Amerikaan die amfetamines slikt, er twee zijn die barbituraten gebruiken. De tranquillizer firma's vissen ook voor een groot deel in dezelfe vijver als de amfetamine bedrijven. Allebei willen ze zoveel mogelijk patïenten met milde depressie vangen, die ze dan met hun pillen kunnen helpen.
In 1937 heeft Charles Bradley in zijn instituut amfetamines (Benzedrine) getest op een aantal van de kinderen die daar met een gedragsstoornis zijn opgenomen. Hij stelt vast dat hun gedrag tijdelijk verandert na inname van Benzedrine. Wegens de ernstige bijwerkingen heeft hij er echter bedenkingen bij en besluit dat amfetamines alleen als een supplementaire aanpak mogen toegediend worden. Amfetamines kunnen nooit dezelfde zekerheid van een mentale gezondheid geven als psychotherapie, dat een kind toelaat zijn emotionele problemen te verbeteren. Houdt dit besluit onder andere SKF tegen om de AMA toelating te vragen om hun amfetamine medicijnen ook aan kinderen toe te dienen?
Het is Ciba die met hun in 1955 op de markt gebrachte Ritalin, een medicijn op basis van methylfenidaat voor behandeling van depressieve patiënten, in 1961 de toelating krijgt van de FDA om Ritalin ook te promoten voor kinderen met een gedragsstoornis.
Misbruik en verslaving
Sedert de introductie van Benzedrine inhalers en sulfaten wordt het product ook gebruikt en misbruikt door studenten en jongeren die gewoon high willen worden. De Benzedrine inhalers zijn goedkoop en vrij te koop. Ze kunnen gemakkelijk opengebroken worden, waarna men het accordeonvormig papier dat doordrenkt is van amfetamines kan snuiven, kauwen of dippen in een drankje.
Bekende gebruikers midden jaren 40 zijn Jack Kerouac en Allen Ginsberg. Jack Kerouac bedenkt later de term 'Beatgeneration' voor hemzelf, Kerouac en nog een paar schrijvers. Vickie Russell, een vriendin van William Burroughs, laat hen in 1945 kennis maken met de Benzedrine inhalers. Kerouac en Ginsberg worden er daarna enthousiaste gebruikers van. Ze gebruiken zoveel dat Kerouac er zelfs zijn haar door verliest. Joan Vollmer die bij hen woont is ook een fanatieke gebruikster. Na een tijd is haar hele lichaam bedekt is met zweren. In 1946 moet ze opgenomen worden met een amfetamine psychose. Burroughs neemt haar daarna mee naar een ranch in Texas, die hij gekocht heeft, en waar op 21 juli 1947 hun zoon William jr. geboren wordt . Na zijn geboorte vertoont hij amfetamine afkicksymptomen. In 1951 schiet Burroughs Joan Vollmer onopzettelijk dood . (Joan Volmmer)
In de jaren 60 keert Allen Ginsberg zich echter tegen amfetaminegebruik. In een interview in 1965 met Art Kunkin van de Los Angeles Free Press verklaart hij:
"Speed is antisocial, paranoid making, it's a drag, bad for your body, bad for your mind, generally speaking, in the long run uncreative and it's a plague in the whole dope industry. All the nice gentle dope fiends are getting screwed up by the real horror monster Frankenstein speed freaks who are going around stealing and bad mouthing everything."
Hij verklaart verder dat, hoewel hij zelf lag amfetamines heeft gebruikt bij het schrjven, hij recent besloten heeft dat ze een kwaad zijn. Sinds 1958 zijn ze een plaag in zijn huis. Mensen die hij graag had en goede kunstenaars, raakte erdoor verpest. Alle spullen die hij had meegebracht van India werden door 'speedfreaks' gestolen.
De 'counterculture' waarschuwt nu dus zelf egen het gebruik van wat ze 'speed' noemen. Ook Timothy Leary, de Beatles en de Mothers of Invention keuren speed af. Midden jaren 60 staan de Hippies en Flower Children klaar om het over te nemen van de Beatniks. Zij zijn meer op zoek naar 'mystieke verlichting' en spirituele ervaringen.
'Speed Kills'
Maar vanaf 1967 gebruiken vooral aan de West Coast steeds meer jongeren weer speed. Deze 'speedfreaks' spuiten amfetamines en vooral metamfetamines in. Ze raken vlug verslaafd en moeten steeds op zoek naar hogere dosissen. Om aan geld te geraken om hun stijgend amfetaminegebruik te kunnen betalen, moeten ze stelen en geweld gebruiken. Veel van hen krijgen in minder dan een jaar al een 'amfetamine psychose'.
Er komen dan ook meer en meer negatieve reacties op het gebruik en misbruik van amfetamines, in 1967 en 1968. De 'Do It Now' foundation brengt in 1968 een LP uit met songs van populaire rock-angers engroepen, die hun winst afstaan aan de organisatie voor financiering van hun 'Speed Kills'-campagne.
Frank Zappa waarschuwt ook tegen het gebruik van drugs in een korte radio-spot
Nu er wordt gewaarschuwd voor het stijgend misbruik van amfetamines door jongeren, is het logisch dat ook het gebruik door de doorsnee Amerikaan niet buiten schot kan blijven. Apothekers vinden dat de huisartsen veel te gemakkelijk amfetamines voorschrijven, omdat ze te weinig op de hoogte zijn van het schadelijk effect. Veel jongen beginnen amfetamines te gebruiken omdat hun ouders dat ook doen. 'Als moeder het ook gebruikt, dan kan het niet zo slecht zijn.'
In Life magazine van oktober 1967 verschijnt dit artikel van Albert Rosenfeld. Onder de foto de volledige tekst van het artikel
Hippies, as a warning to other hippies, sometimes wear buttons that say SPEED KILLS. The words of caution have nothing to do with traffic safety. They warn against a powerful drug popularly called “speed”—methamphetamine hydrochloride, best known by one of its trade names, Methedrine. Methedrine belongs to the amphetamine family of drugs which work speedily and strikingly on the human nervous system and which, in terms of their potential dangers, may be the most underestimated drugs used by teen-agers today.
The dangers were dramatically brought home last week to parents and teen-agers everywhere by a sordid double murder in New York City’s East Village. In a slum cellar, a young couple had their heads bashed in with bricks after the girl had been raped several limes. One of the victims was Jaines Hutchinson, a 21-year-old “speed freak” (Methedrine user) known to his hippie friends as “Groovy.” The other was 18-year-old Linda Fitzpatrick, a part-time defector from her well-to-do family in Greenwich, Conn. Linda and Groovy are both believed to have been high on Methedrine that night. They entered that slum cellar by choice, and may even have been partying with their suspected killers. Yet at home in Connecticut, Linda had always been exactly the kind of sweet, intelligent, normal-seeming girl who would make any parent feel, “It couldn’t happen to my daughter.”
Though the East Village murders made sensational headlines, this was not the first time that speed and sudden death have gone together. People have dropped dead on high doses of amphetamines— among them, a Purdue student in the midst of an exam and a cyclist during a European bike race.
“That stuff’s no good, man,” one hippie told a New York Times reporter, speaking of amphetamines. “It makes your mind like a piece of Swiss cheese.” The description may not be entirely subjective. A report by John W. Rawlin of Southern Illinois University details the case of a 36-year-old soldier who killed himself by taking large quantities of amphetamines. The autopsy revealed extensive brain damage. “The brain was removed with the hope of preserving it intact,” the report reads. But the tissues were so soft and crumbly “that they collapsed before preservation could be attempted.”
On a busy Arizona highway, a cattle truck crashed head-on into a bus, causing a pile-up of wreckage. Nine people were killed, 34 seriously injured, and 30 head of cattle were lost. The truck driver had been “riding high” on am- phetamines— an instance where SPEED KILLS took on a gruesome double meaning.
One of the scarier examples of the drug’s effect—though it did not result in death—was the case of a high-ranking state official reported by Dr. Arnold J. Mandell of UCLA. Over a period of months this official’s schemes grew more flamboyant and grandiose, going far beyond the bounds of rationality. Whenever his aides objected, he fired them. He began to distrust everyone and was sure that enemies were plotting his downfall and death. “He maintained a large guard around himself at all times,” says Dr. Mandell. “Chaos threatened his administration.”
This true horror story evokes visions of Dr. Slrangelove. But the outcome here was less catastrophic. When this very sick man was finally hospitalized, it was learned that his private physician had given him legal access to both hypodermic equipment and a supply of intravenous amphetamines. “Removal of access to this medication resulted in a dramatic reversal of his clinical state within a matter of days.”
Amphetamines are known by many names. Because they help ward off sleep and keep the user unusually alert and active, they have earned the name “pep pills.” A whole lexicon of other words has been coined for them as well — e.g., bennies, bombitas, copilots, footballs, lid-proppers, wake-ups, eye-openers, truck-drivers, cartwheels, coast-to-coasts, purple hearts, dexies, splash, speed.
The original amphetamine— amphetamine sulfate (Benzedrine)—was synthesized in 1927 as a substitute for the hard-to-get drug ephedrine. It was first sold in drugstores in 1932 in the form of inhalers to relieve stuffy noses. But these finally were withdrawn by the manufacturers when they learned that the more adventurous customers were chewing up the wicks for kicks. Thus the public discovered on its own, long before doctors began prescribing it for the purpose, that amphetamine was an effective stimulant. Soon other amphetamines were developed. The two new major categories were dextroamphetamine sulfate (Dexedrine) and methamphetamine hydrochloride (Methedrine). In various tablet and capsule forms, alone and in combination with other drugs, they are prescribed by the billions every year, and according to the FDA’s Bureau of Drug Abuse Control, billions more find their way into the black market. Their effects vary with the type of amphetamine, the dosage, and the length of time they are taken— and also, of course, with the individual user and with his physical and psychological state at any given time.
The stimulating effects of amphetamine are often useful in a variety of ailments, from minor depressions to barbiturate poisoning to narcolepsy—which afflicts its victims with an irresistible desire to sleep. They have always been popular with night workers, long distance truck drivers, students cramming for exams and athletes who want to improve their performances. But an A.M.A. drug committee emphasizes that “amphetamines are not a magic source of extra mental or physical energy: they serve only to push the user to a greater expenditure of his own resources, sometimes to a hazardous point of fatigue that is often not recognized.” Since amphetamine has, among its other interesting capacities, the ability to suppress the appetite, millions of prescriptions are written every year for patients trying to lose weight. Often the overweight patient likes the stimulating effects of the pills so well that he takes more than he is supposed to.
Many pharmacologists feel that the average physician prescribes amphetamines much too freely — perhaps because of an incomplete understanding of the deleterious effects—and that people use them much too freely. Dr. Mandell says that many youngsters get started on amphetamines by following their parents’ example. “One of the characteristic rationalizations,” lie says, “is ‘If mother is on it, can it be so bad?’ ”
Amphetamines are not considered to be addictive. But the body does build up a tolerance to them, so that larger and larger doses are required to maintain the same “high.” Habituated users can pop pills by the mouthful, several times a day, and take in incredible quantities—quantities that could be lethal to normal people. The greatest danger comes when amphetamine “heads” get bored with taking pills and begin hypoing the drug directly into their veins—sometimes for “runs” that last several days. At this point they are so dependent on the drug that the difference between “dependence” and “addiction” becomes a semantic quibble.
The hazards of amphetamine, like the beneficial effects, vary with the individual and the dosage. As a rule, there is little danger in taking prescribed amounts under a doctor’s supervision. After taking amphetamine the patient may become nervous and overtalkative and have a hard time sleeping at night. If the drug is continued over a period of time, especially at increased dosages, the user may become easily agitated and suffer from a lack of appetite that results in a dangerous loss of weight. He may also become affected by tremors and hallucinations, as well as digestive, respiratory and circulatory troubles. “In some persons,” says the A.M.A. drug committee, “amphetamines produce an acute and florid paranoid psychosis.” Behavior under these circumstances tends to be impetuous and unpredictable. “Thrill pills are worse than marijuana,” said one user. “After you take them you’re ready to do anything. You feel like you can lick anybody, or pull off any kind of job.” Another said, “You get a fantastic rush—a feeling that you’re speeded up. You think you can do anything. It opens up little doors to the channels in your mind so you actually believe you can do anything.” But “most speed freaks,” he added, “get to a point where they’re seeing narks [narcotics detectives] in the trees with cameras and believe that the old lady next door has wired their pads.” Especially after injection of the drug, said a California research team headed by Dr. John C. Kramer in the Journal of ,he AMA, “the user gets a sudden generalized, over whelming, pleasureful feeling called a ‘flash’ or a ‘rush.’ ” Then what is wanted is action—even if the action turns out to be violent.
Many users claim that Methedrine brings on a strong sex urge. Dr. Kramer’s group reported that in most of the subjects they saw ‘”sexual interest is enhanced considerably, though two men indicated that their interest was diminished.” The drug often seems to delay orgasm, thus prolonging intercourse. But other studies, including Rawlin’s at Southern Illinois University, indicate that, sexually speaking, amphetamines appear to turn off just as man) users as they turn on. In fact, some doctors are reluctant to prescribe amphetamines for aging males who have doubts about their potency.
The amphetamine problem is hardly limited to the U.S. It got so bad in Great Britain and Australia that some doctors, questioning whether the abuses did not outweigh the uses, advocated that amphetamines be altogether outlawed. There is a stunning historical demonstration of what can happen with unrestricted amphetamine use. In the late 1940s and early 1950s when amphetamines were available without prescription in Japan a “stimulant epidemic” swept the country. In one peak year, between half a million and a million persons were habitual users. In 1954, the year amphetamine-control laws went into effect, 55,000 violators were arrested. Of the 10,148 persons taken into custody in May and June of that year, 52% were found to be virtual addicts. Out of 60 murder cases during those same two months, says the noted British physician Dr. Philip H. Connell, “thirty convicted murderers had some connection with amphetamine misuse.”
There has never been a comparable amphetamine crime wave in the U.S. But in Dr. Kramer’s study, published only last July, he warned: “From descriptions of the intensity of the paranoid state and the hyperactivity associated with amphetamine use, crimes of violence by amphetamine users appear likely in the future.” The case of Linda and Groovy in the East Village is a grim reminder of this prediction.
The 'Summer of Love' is dus definitief voorbij na 1967. De jaarlijkse medische conferentie van dokter David E. Smith, stichter van de 'Height Ashbury Medical Free Clinic' in San Franciso, en een aantal drug researchers van de Universiteit van San Francisco, gaat over de gevaren van amfetamines en krijgt ook de naam 'Speed Kills'.
In 1969 verschijnt David E. Smith ook in de korte documentaire 'The Speed Scene' van dokter Richard S. Scott. Dokter David L. Breithaupt vertelt hoe amfetamines nog altijd worden uitgeschreven voor milde depressie en gewichtsverlies. De nadelen ervan zijn echter veel groter dan de voordelen en amfetamines zouden dan ook niet meer voorgeschreven en gebruikt mogen worden. Daar komt nog bij dat iemand die wil stoppen vaak in een nog grotere depressie terechtkomt.
In 1968 staat op het tweede album van Canned Heat, 'Boogie with Canned Heat' de song 'Amphetamine Annie' die waarschuwt tegen speed.
Hieronder: Methedrine
De 'Speed Kills' campagne heeft echter een averects effect. Veel jongeren wilen wel eens ervaren hoe zo'n speed rush voelt. In 1969 begint een andere drug aan een opmars, heroïne. Het is geen nieuwe drug.
In 1898 geeft de Duitse firma Bayer de merknaam 'heroïne' aan de nieuwe stof 'diacetylmorfin' die ze ontwikkeld hebben; opiaat afgeleid van morfine: Wikipedia: heroïne. Het wordt daarna in 23 landen als medicijn tegen hoest en verkoudheid.
Hoewel er al vlug bewijs is dat heroïne verslavend werkt, wordt het jarenlang vrij verkocht. Vanaf 1912 zijn er iedere week artikelen terug te vinden in kranten over het groeiend aantal verslaafden aan cocaine, morfine en heroïne. The Sun (New York) wijdt er op 15 februari 1914 de volledige voorpagina aan. Mrs William K. Vanderbilt heeft een campagne gestart voor 'Extermination of Practice One of the Greatest Moral Struggles in History'. Cocaine and Heroin Deadliest of Habit Forming Drugs'.
Vanaf 1913 kan heroine in veel staten alleen nog verkregen worden met een voorschrift. Veel drugstores trekken zich daar niets van aan. Maar er komt al vlug controle en overtreders worden bestraft. Hieronder: Tha Day Book (Chicago) 10 juni 1914
In 1924 wordt een Anti-Heroine wet goedgekeurd: Anti-heroin Act. Dit betekent niet het einde van heroine. De drug gaat alleen maar 'underground'. Er zijn nog altijd heel veel verslaafden en nu is er voor dealers nog meer geld mee te verdienen. De georganiseerde misdaad smokkelt heroine binnen om daarna op straat te laten verkopen. Vanaf 1930 wordt de heroine door de Corsicaanse maffia vanuit Turkije naar Frankrijk gesmokkeld, en daarna vanuit Marseille naar Turkije verscheept. Deze 'French Connection' wordt begin jaren 70 ontmanteld nadat de Turkse regering in juni 1971 instemt om het kweken van opium in hun land volledig te verbieden. (William Friedkin maakt in 1971 de film The French Connection)
Hieronder: Case Study Heroin (1969)
Nu zelfs
de 'Undergroud scene' zich tegen het groeiende druggebruik keert, en
er in kranten en tijdschriften steeds meer alarmerende artikelen
verschijnen, beginnen ook de politici zich zorgen te maken.
Er is
nog iets anders dat de publieke opinie en de politici beïnvloedt.
Begin 1969 vechten meer dan een half miljoen jonge Amerikaanse
soldaten in Vietnam. Het geraakt bekend dat minstens 25 procent van
ervan een drugsverslaving hebben. Ze gebruiken heroïne, amfetamines,
barbituraten en psychedelische drugs. Iedere dag overlijden 2 van hen
aan een overdosis heroïne. Er wordt al snel vermoed dat de militaire
overheid zelf drugs verspreid onder de soldaten. Dat hebben ze ook al
gedaan tijdens de Tweede Wereldoorlog en de Koreaanse oorlog.
Bij een
onderzoek van het congres in 1969 wordt ontdekt dat de US Navy, Air
Force en het grondleger iedereen die in dienst is dextro amfetamines
bezorgen, vooral Dexedrine. Verder kunnen alle militairen in Vietnam
heel gemakkelijk zelf goedkope speed kopen.
Hoewel
tijdens WOII al bewezen werd dat amfetamines soldaten alleen maar
meer zelfvertrouwen geven en ze daardoor laten denken dat ze beter
presteren, maar in werkelijkheid meer fouten maken door een verkeerde
beoordeling van de situatie, krigen ze dus toch weer diezelfde
amfetamines. Maar het feit dat soldaten door dat verhoogde
zelfvertrouwen meer risico's durven nemen en harder vechten, is voor
het Amerikaanse leger reden genoeg om ze opnieuw te bevoorraden met
deze drugs. Er wordt geen rekening gehouden met het feit dat ze dan
vaak niet meer aan hun eigen veiligheid of die van hun medesoldaten
denken en te roekeloos worden.
Soldaten
die verslaafd uit Vietnam terugkomen worden thuis dan ook nog eens
koel ontvangen, vinden geen werk meer en worden depressief.
Ook bij
sporters is amfetaminegebruik een gewoonte geworden in de jaren 60,
zowel in American football, ijshockey als baseball. Een paar
bekende American Football spelers klagen hun club aan, nadat ze
verplicht worden, onder invloed van een hoge dosis amfetamine, toch
te spelen, wat leidt tot het einde van hun carriere. Journalist Bil Gilbert klaagt in 1969 het drugprobleem in de
professionele sportwereld aan in Sports Illustrated.
Tenslotte
begint ook de medische wereld zijn opinie over amfetamines te
veranderen. Studies hebben uitgewezen dat drugmisbruikers, maar ook
gewone patiënten die de 'Dexamyl purple hearts' van SKF gebruiken
soms in een coma raken, nadat het effect van de pillen is uitgewerkt.
Ze blijven daarna een dag of langer in die semi-coma . Dexamyl
Ook bij gebuik van Phenmetrazine (met de merknaam Preludin in de USA), is dit al vastgesteld. Eind jaren 60 staat iedereen dus klaar om in de aanval te gaan tegen amfetamines. Phenmetrazine
Maar
vreemd genoeg is er in deze anti-drug en anti-medicijn periode een
ander middel, dat het brein beïnvloedt, dat aan een opmars begint:
Ritalin met methylfenidaat van Ciba. De firma is langzaam maar zeker
bezig met dit product te promoten voor gebruik bij kinderen die
zogezegde 'gedragsproblemen' hebben. Het is nog te vroeg voor een
agressieve marketing, maar de magazines die geruchten hebben
opgevangen over dit nieuwe wondermedicijn, dat van te actieve
kinderen brave lammetjes maakt, publiceren al enthousiaste
artikelen.
Ritalin
wordt sedert einde jaren 50 gepromoot en aanbevolen voor behandeling
van mild depressieve patiënten.. In advertenties legt Ciba de nadruk
erop, dat Ritalin geen amfetamineproduct is.
Methylfenidaat wordt echter net als amfetamines gerangschikt onder 'het centraal zenuwstlsel stimulerende middelen'. zie: Methylphenidate
In 1971
schrijft dokter R.T. Willey die in een gevangenis in Chicago werkt,
het volgende:
'I
was informed by one prisoner who has a 20-year-old heroin habit that
he mainlined “West Coast” just once and that he was finding
himself “running” (the vernacular for trying to buy it on the
street) for it. . . . A second inmate, who is an addict both to
heroin and to “West Coast,” but mostly to “West Coast,” told
m'e today that in the two months that he was out of jail he lost 14
kg (30 pounds) and got little or no sleep. . . . He is nervous and
jittery and seeks only more “West Coast” to keep him going. . . .
The more proper name for “West Coast” is methylphenidate, or
perhaps doctors know it as Ritalin. Yes, it is the most highly
addicting and dangerous drug that any of the men can think of, and
they have had much clinical experience in the matters of intravenous
addiction.'
