In 1971 wordt bij de United Nations een resolutie goedgekeurd waarin het de landen die deel uitmaken van de organisatie belet om publiciteit te maken voor psychotropische medicijnen (medicijnen die invloed hebben op het brein, emoties en gedrag. De advertenties verschijnen daarna alleen in magazines voor huisartsen, psychologen en psychiaters.
In de USA houden de medicijnconcerns zich gedurende 30 jaar aan deze maatregel en gebruiken andere methodes om onder andere hun ADHD medicijn te pushen. Begin 2 februari 2001 krijgt Celltech toestemming van de US Food and Drug Administration om hun nieuwe medicijn Metadate CD, een langwerkend middel met methylphenidaat tegen ADHD op de markt te brengen. Dit medicijn wordt een nieuwe concurrent van het populaire Ritalin. De firma wil het product tegen september op de markt brengen. (Metadate release)
Het maar één keer per dag een pilletje moeten nemen, heeft veel voordelen op het 3 keer per dag moeten innemen van bvb Ritalin. Recent heeft ook Alza, zo'n langwerkend middel in de USA op de markt gebracht, Concerta. In de eerste vijf maanden na de lancering daarvan werd van het medicijn al voor 68 millioen dollar verkocht. Ondertussen heeft Shire in de UK, een langwerkende formule van hun ADHD-medicijn Adderall ontwikkeld, dat ook binnen een paar maanden zal te koop aangeboden worden. Het belooft een harde strijd te worden tussen de farmaceuten om ouders van kinderen met een ADHD-diagnose voor hun product te laten kiezen.
Om Metadate CD te lanceren en te promoten heeft Celltech ongeveer 115 nieuwe vertegenwoordigers aangenomen, wat het aantal dat Metadate CD moet aanprijzen bij psychiaters en huisartsen op 400 brengt. Celltech wil ook de nadruk leggen op het feit dat ze overtuigd zijn dat hun middel beter is dan Concerta omdat het net iets korter werkt als het 's morgens wordt ingenomen en zo zal zorgen dat kinderen 's avonds meer eetlust hebben en beter zullen slapen. Of dat effectief zo is moet natuurlijk nog blijken, maar het is duidelijk dat de messen worden geslepen om hun product als 'beter dan de andere merken' te promoten. (Comparative Study - Celltech Pharmaceuticals)
Jammer natuurlijk dat je geen publiciteit mag maken in week- of maandbladen vinden ze bij Celltech. Maar plots krijgt iemand een briljant idee en vraagt zich af waarom dat niet zou kunnen. De United Nations-resolutie is toch geen Amerikaanse wet. Het is meer een 'gentlemen's agreement' onder naties. Celltech plaatst dan ook in augustus 2001 voor de eerste keer sedert 1971 een advertentie voor een psyschotropisch medicijn in een aantal magazines. Ze willen vooral moeders bereiken en kiezen dan ook voor vrouwenmagazines, zoals 'Ladies' Home Journal' en 'Parade'.
Veiligheidshalve voegt Celltech ook 'Information for patients taking Metadate CD, or their parents or caregivers' bij.
Het plaatsen van deze advertentie juist voor het begin van een nieuw schooljaar veroorzaakt heel wat controverse en verontwaardiging: Controversy Erupts Over Ads for ADHD drugs
Wanneer de DEA (Drug Enforcement Administrtion) Celltech vraagt om op te houden met dergelijke advertenties te plaatsen omdat dit een ernstig risico inhoudt voor het nationale probleem van misbruik van gereguleerde stoffen, blijft Celltech voet bij stuk houden. Ze overtreden geen enkele Amerikaanse wet
Simon Cartwell, CEO van Celltech Pharlaceuticals, geeft echter de volgende verklaring:
"We are aware of and understand the Drug Enforcement Administration's concern over advertising controlles substances of patients. They want to minimise the potential for abuse and diversion-medications falling into the wrong hands. We feel that our advertisement is entirely consistent with this position."
De F.D.A. (Food and Drug Adminstration) beslist daarna dat de advertenties niet zullen verboden worden, zolang er ook gewezen wordt op het mogelijk gevaar bij gebruik of misbruik.
De andere farmaceutische bedrijven kunnen natuurlijk niet achterblijven en het resultaat is dat er plots in talrijke tijdschriften advertenties verschijnen voor medicijnen die allemaal een wondermiddel schijnen te zijn voor kinderen met AD(H)D. Ze richten zich vooral tot moeders.
Hieronder: Advertentie voor Adderall XR van Shire (2002). Met dit medicijn zet uw zoon de vuilnis buiten, mogen zijn vriendjes komen spelen, maakt hij zijn huiswerk en kan hij daana een spelletje met je spelen.
In deze advertentie van 'Intuniv' haalt hun medicijn eindelijk het echte kind tevoorschijn vanuit het monster dat het nu is.
Hieronder: Avertentie voor Concerta. De advertentie helpt je ook om vast te stellen wanneer je kind ADHD heeft. De leraar belt (die heeft natuurlijk alleen graag barve, rustige leerlingen), je zoon weet niet wie George Washington is, maakt ruzie met zijn zus, vergeet zijn rugzak in de bus en heeft problemen met een boekbespreking over de Amerikaanse presidenten? Ja, bingo dan heeft hij ADHD en is Concerta daar om hem te redden. Na het innemen van een pilletje gaat hij plots met een vriendje naar de bibliotheek, leert hij wie George Washington is en maakt de leraar (die belde) trots. Wat voor moeder ben je nou als dat ook jou droom is niet is voor je zoon?
Adderall XR zorgt ervoor dat je zoon eindelijk wat betere punten krijgt voor zijn toets. Daarna is the sky the limit en wordt hij zelfs chirurg!
Equasym XL:
Hieronder: The New York Times: Selling ADHD - How Pharmaceuticals played on fears
De advertenties missen hun doel niet. Vele ouders zijn er plots van overtuigd dat het allemaal reuze meevalt. Kinderen te druk thuis of in school? Punten van toetsen of examens niet schitterend, dan is er plots een gemakkelijke oplossing, een pilletje. Waarom zou je nog tijd verspillen aan opvoeding, begeleiding van je kind, of ijveren voor aanpassingen in school als een pilletje per dag helpt....
Niet alleen ouders maar ook psychiaters beschouwen de langwerkende medicijnen als een godsgeschenk. Resultaat: in 2001 alleen al schrijven artsen in de USA meer dan 20 millioen voorschriften uit voor ADHD-medicijnen. Dat er zo goed als niets geweten is over het lange termijn effect op kinderen, is iets dat er maar moet bijgenomen worden. Howard Abikoff, onderzoeksdirecteur bij het 'Child Study Center' van de Universiteit van New York verklaart: 'Je kan hier je ogen niet voor sluiten. Dit (de medicijnen) maakt een monumentaal verschil, zowel voor de kinderen als hun ouders.' Abikoff is ook één van de voornaamste onderzoekers bij het 'National Institute of Mental Health' die na een studie tot de conclusie zijn gekomen dat Ritalin veel effectiever is dan gedragstherapie bij het behandelen van AD(H)D.
Hieronder: Ditzelfde Child Study Center komt eind 2007 in opspraak met hun 'gijzeling-advertenties' voor verschillende 'psychiatrische- en leerstoornissen'. (Ranson Note Ads)
Zo is er ook één voor ADHD:
'We are in possession of your son. We are making him squirm + fidget until he is a detriment to himself + those around him . Ignore this + your kid will pay. (signed) ADHD'
Na 2 weken moeten ze de campagne stopzetten.
Lawrence Diller, van wie in 1998 het boek 'Running on Ritalin' verschenen is, verklaart dat 'Ouders nu gewoon bij een dokter langs gaan en het ADHD-medicijn dat ze willen voorgeschreven krijgen voor hun kind met naam noemen'. Alsof je naar de supermarkt gaat om iets te kopen waarvoor je reclame hebt gezien.
Celltech ontwerpt zelfs een speciale coole Metadate CD-superheld voor kinderen met ADHD. Hij schittert ook vooraan op een brochure die vertegenwoordigers van Celltech aan dokters bezorgen, die ze dan daarna aan ouders kunnen geven. Veel ouders krijgen door al die publiciteit de indruk dat medicijnen geven de enige oplossing is voor een kind met ADHD-gedrag. Artsen, psychiaters, psychologen, de schooldirectie, schoolpsychologen, zorg- en gewone leraars, allemaal oefenen ze druk uit op ouders om onmiddellijk voor de gemakkelijke medicijn-oplossing te kiezen. Het gaat soms zover dat ze ouders beschuldigen van verwaarlozing als die weigeren medicijnen aan hun kind te geven.
Vele ouders die ondanks alle publiciciteit nog sceptisch staan tegenover het toedienen van medicijnen, die kans geven op zware bijwerkingen, bezwijken onder die druk. Dat zijn allemaal toch allemaal specialisten die weten wat goed is voor kinderen en het beste met hen voorhebben? Ze zullen dus wel gelijk hebben. De enige die geen mening mag hebben is het kind zelf.
Zo worden na het lanceren van publiciteit in 2001 nog meer kinderen gedwongen een AD(H)D-medicijn te nemen. Het wordt meer en meer als vanzelfsprekend aanvaard, dat een kind dat wat te druk is of een aantal andere gedragskenmerken vertoont die op AD(H)D kunnen wijzen, best maar onmiddellijk medicijnen neemt.. Even gewoon als een pilletje tegen wat hoofdpijn.
En zoals gewoonlijk waaien Amerikaanse ideeën via allerhande kanalen over naar het Europese continent. Ook daar worden de langwerkende medicijnen voor AD(H)D kinderen met open armen en hoerageroep ontvangen. In 2020 is dit nog niet veranderd. Groeiende kritiek van artsen, psychiaters of onderzoekers op dit gebruik van psychofarmaca door jonge kinderen maakt geen indruk op de aanhangers van medicijnen. Na een AD(H)D-diagnose is een medicijn de volgende als-van-zelf-sprekende stap om een kind te helpen, Hoewel er op gehamerd wordt eerst psycho-educatie en gedragsinterventies te proberen, willen veel ouders zo vlug mogelijk met medicatie beginnen.
Critici die vinden dat het niet de kinderen zijn die moeten veranderen maar het alleen op prestaties gerichte schoolsysteem worden vaak op hoongelach onthaald. Sommige Vlaamse politici doen hun best om maatregelen die getroffen werden om AD(H)D-kinderen evenveel kansen te geven als iedereen, vlug weer af te schaffen. Er moet geëxcelleerd worden. Neem uw medicijnen is blijkbaar de boodschap, anders is er geen plaats voor u in het onderwijs.
Hieronder: een aantal Amerikaanse kinderen vertellen in 1995 hoe ze gedwongen worden om Ritalin te nemen en hoe ze zich daarbij voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten