Amfetamines van neusspray tot ADHD-medicijn 5

The Sixties en de ondergang van amfetamines.

Huisdokters schrijven ondanks de opkomst van barbituraten nog altijd amfetamines voor in de jaren 60, bij een milde depressie diagnose.

Dieet- en vermageringsinstituten verdienen grof geld. Ze kopen de amfetamine pillen in massa goedkoop aan en maken er woekerwinsten op. Ongeveer 2 miljard pillen per jaar vinden hun weg naar deze dieet intellingen. In totaal produceren de farmaceutische bedrijven nu 10 miljard pillen per jaar. Vooral Dexamyl van SKF blijft populair. 

Daar komt nog bij dat tegenover iedere Amerikaan die amfetamines slikt, er twee zijn die barbituraten gebruiken. De tranquillizer firma's vissen ook voor een groot deel in dezelfe vijver als de amfetamine bedrijven. Allebei willen ze zoveel mogelijk patïenten met milde depressie vangen, die ze dan met hun pillen kunnen helpen.

In 1937 heeft Charles Bradley in zijn instituut amfetamines (Benzedrine) getest op een aantal van de kinderen die daar met een gedragsstoornis zijn opgenomen. Hij stelt vast dat hun gedrag tijdelijk verandert na inname van Benzedrine. Wegens de ernstige bijwerkingen heeft hij er echter bedenkingen bij en besluit dat amfetamines alleen als een supplementaire aanpak mogen toegediend worden. Amfetamines kunnen nooit dezelfde zekerheid van een mentale gezondheid geven als psychotherapie, dat een kind toelaat zijn emotionele problemen te verbeteren. Houdt dit besluit onder andere SKF tegen om de AMA toelating te vragen om hun amfetamine medicijnen ook aan kinderen toe te dienen?

Het is Ciba die met hun in 1955 op de markt gebrachte Ritalin, een medicijn op basis van methylfenidaat voor behandeling van depressieve patiënten, in 1961 de toelating krijgt van de FDA om Ritalin ook te promoten voor kinderen met een gedragsstoornis.

Misbruik en verslaving

Sedert de introductie van Benzedrine inhalers en sulfaten wordt het product ook gebruikt en misbruikt door studenten en jongeren die gewoon high willen worden. De Benzedrine inhalers zijn goedkoop en vrij te koop. Ze kunnen gemakkelijk opengebroken worden, waarna men het accordeonvormig papier dat doordrenkt is van amfetamines kan snuiven, kauwen of dippen in een drankje. 

Bekende gebruikers midden jaren 40 zijn Jack Kerouac en Allen Ginsberg. Jack Kerouac bedenkt later de term 'Beatgeneration' voor hemzelf, Kerouac en nog een paar schrijvers. Vickie Russell, een vriendin van William Burroughs, laat hen in 1945 kennis maken met de Benzedrine inhalers. Kerouac en Ginsberg worden er daarna enthousiaste gebruikers van. Ze gebruiken zoveel dat Kerouac er zelfs zijn haar door verliest. Joan Vollmer die bij hen woont is ook een fanatieke gebruikster. Na een tijd is haar hele lichaam bedekt is met zweren. In 1946 moet ze opgenomen worden met een amfetamine psychose. Burroughs neemt haar daarna mee naar een ranch in Texas, die hij gekocht heeft, en waar op 21 juli 1947 hun zoon William jr. geboren wordt . Na zijn geboorte vertoont hij amfetamine afkicksymptomen. In 1951 schiet Burroughs Joan Vollmer onopzettelijk dood . (Joan Volmmer)

In de jaren 60 keert Allen Ginsberg zich echter tegen amfetaminegebruik. In een interview in 1965 met Art Kunkin van de Los Angeles Free Press verklaart hij: 

"Speed is antisocial, paranoid making, it's a drag, bad for your body, bad for your mind, generally speaking, in the long run uncreative and it's a plague in the whole dope industry. All the nice gentle dope fiends are getting screwed up by the real horror monster Frankenstein speed freaks who are going around stealing and bad mouthing everything."

Hij verklaart verder dat, hoewel hij zelf lag amfetamines heeft gebruikt bij het schrjven, hij recent besloten heeft dat ze een kwaad zijn. Sinds 1958 zijn ze een plaag in zijn huis. Mensen die hij graag had en goede kunstenaars, raakte erdoor verpest. Alle spullen die hij had meegebracht van India werden door 'speedfreaks' gestolen.

De 'counterculture' waarschuwt nu dus zelf  egen het gebruik van wat ze 'speed' noemen. Ook Timothy Leary, de Beatles en de Mothers of Invention keuren speed af. Midden jaren 60 staan de Hippies en Flower Children klaar om het over te nemen van de Beatniks. Zij zijn meer op zoek naar 'mystieke verlichting' en spirituele ervaringen.

'Speed Kills'

Maar vanaf 1967 gebruiken vooral aan de West Coast steeds meer jongeren weer speed. Deze 'speedfreaks' spuiten amfetamines en vooral metamfetamines in. Ze raken vlug verslaafd en moeten steeds op zoek naar hogere dosissen. Om aan geld te geraken om hun stijgend amfetaminegebruik te kunnen betalen, moeten ze stelen en geweld gebruiken. Veel van hen krijgen in minder dan een jaar al een 'amfetamine psychose'. 

Er komen dan ook meer en meer negatieve reacties op het gebruik en misbruik van amfetamines, in 1967 en 1968. De 'Do It Now' foundation brengt in 1968 een LP uit met songs van populaire rock-angers engroepen, die hun winst afstaan aan de organisatie voor financiering van hun 'Speed Kills'-campagne.

 Frank Zappa waarschuwt ook tegen het gebruik van drugs in een korte radio-spot

Nu er wordt gewaarschuwd voor het stijgend misbruik van amfetamines door jongeren, is het logisch dat ook het gebruik door de doorsnee Amerikaan niet buiten schot kan blijven. Apothekers vinden dat de huisartsen veel te gemakkelijk amfetamines voorschrijven, omdat ze te weinig op de hoogte zijn van het schadelijk effect. Veel jongen beginnen amfetamines te gebruiken omdat hun ouders dat ook doen. 'Als moeder het ook gebruikt, dan kan het niet zo slecht zijn.'

In Life magazine van oktober 1967 verschijnt dit artikel van Albert Rosenfeld. Onder de foto de volledige tekst van het artikel

Hippies, as a warning to other hippies, sometimes wear buttons that say SPEED KILLS. The words of caution have nothing to do with traffic safety. They warn against a powerful drug popularly called “speed”—methamphetamine hydrochloride, best known by one of its trade names, Methedrine. Methedrine belongs to the amphetamine family of drugs which work speedily and strikingly on the human nervous system and which, in terms of their potential dangers, may be the most underestimated drugs used by teen-agers today.

The dangers were dramatically brought home last week to parents and teen-agers everywhere by a sordid double murder in New York City’s East Village. In a slum cellar, a young couple had their heads bashed in with bricks after the girl had been raped several limes. One of the victims was Jaines Hutchinson, a 21-year-old “speed freak” (Methedrine user) known to his hippie friends as “Groovy.” The other was 18-year-old Linda Fitzpatrick, a part-time defector from her well-to-do family in Greenwich, Conn. Linda and Groovy are both believed to have been high on Methedrine that night. They entered that slum cellar by choice, and may even have been partying with their suspected killers. Yet at home in Connecticut, Linda had always been exactly the kind of sweet, intelligent, normal-seeming girl who would make any parent feel, “It couldn’t happen to my daughter.”

Though the East Village murders made sensational headlines, this was not the first time that speed and sudden death have gone together. People have dropped dead on high doses of amphetamines— among them, a Purdue student in the midst of an exam and a cyclist during a European bike race.

“That stuff’s no good, man,” one hippie told a New York Times reporter, speaking of amphetamines. “It makes your mind like a piece of Swiss cheese.” The description may not be entirely subjective. A report by John W. Rawlin of Southern Illinois University details the case of a 36-year-old soldier who killed himself by taking large quantities of amphetamines. The autopsy revealed extensive brain damage. “The brain was removed with the hope of preserving it intact,” the report reads. But the tissues were so soft and crumbly “that they collapsed before preservation could be attempted.”

On a busy Arizona highway, a cattle truck crashed head-on into a bus, causing a pile-up of wreckage. Nine people were killed, 34 seriously injured, and 30 head of cattle were lost. The truck driver had been “riding high” on am- phetamines— an instance where SPEED KILLS took on a gruesome double meaning.

One of the scarier examples of the drug’s effect—though it did not result in death—was the case of a high-ranking state official reported by Dr. Arnold J. Mandell of UCLA. Over a period of months this official’s schemes grew more flamboyant and grandiose, going far beyond the bounds of rationality. Whenever his aides objected, he fired them. He began to distrust everyone and was sure that enemies were plotting his downfall and death. “He maintained a large guard around himself at all times,” says Dr. Mandell. “Chaos threatened his administration.”

This true horror story evokes visions of Dr. Slrangelove. But the outcome here was less catastrophic. When this very sick man was finally hospitalized, it was learned that his private physician had given him legal access to both hypodermic equipment and a supply of intravenous amphetamines. “Removal of access to this medication resulted in a dramatic reversal of his clinical state within a matter of days.”

Amphetamines are known by many names. Because they help ward off sleep and keep the user unusually alert and active, they have earned the name “pep pills.” A whole lexicon of other words has been coined for them as well — e.g., bennies, bombitas, copilots, footballs, lid-proppers, wake-ups, eye-openers, truck-drivers, cartwheels, coast-to-coasts, purple hearts, dexies, splash, speed.

The original amphetamine— amphetamine sulfate (Benzedrine)—was synthesized in 1927 as a substitute for the hard-to-get drug ephedrine. It was first sold in drugstores in 1932 in the form of inhalers to relieve stuffy noses. But these finally were withdrawn by the manufacturers when they learned that the more adventurous customers were chewing up the wicks for kicks. Thus the public discovered on its own, long before doctors began prescribing it for the purpose, that amphetamine was an effective stimulant. Soon other amphetamines were developed. The two new major categories were dextroamphetamine sulfate (Dexedrine) and methamphetamine hydrochloride (Methedrine). In various tablet and capsule forms, alone and in combination with other drugs, they are prescribed by the billions every year, and according to the FDA’s Bureau of Drug Abuse Control, billions more find their way into the black market. Their effects vary with the type of amphetamine, the dosage, and the length of time they are taken— and also, of course, with the individual user and with his physical and psychological state at any given time.

The stimulating effects of amphetamine are often useful in a variety of ailments, from minor depressions to barbiturate poisoning to narcolepsy—which afflicts its victims with an irresistible desire to sleep. They have always been popular with night workers, long distance truck drivers, students cramming for exams and athletes who want to improve their performances. But an A.M.A. drug committee emphasizes that “amphetamines are not a magic source of extra mental or physical energy: they serve only to push the user to a greater expenditure of his own resources, sometimes to a hazardous point of fatigue that is often not recognized.” Since amphetamine has, among its other interesting capacities, the ability to suppress the appetite, millions of prescriptions are written every year for patients trying to lose weight. Often the overweight patient likes the stimulating effects of the pills so well that he takes more than he is supposed to.

Many pharmacologists feel that the average physician prescribes amphetamines much too freely — perhaps because of an incomplete understanding of the deleterious effects—and that people use them much too freely. Dr. Mandell says that many youngsters get started on amphetamines by following their parents’ example. “One of the characteristic rationalizations,” lie says, “is ‘If mother is on it, can it be so bad?’ ”

Amphetamines are not considered to be addictive. But the body does build up a tolerance to them, so that larger and larger doses are required to maintain the same “high.” Habituated users can pop pills by the mouthful, several times a day, and take in incredible quantities—quantities that could be lethal to normal people. The greatest danger comes when amphetamine “heads” get bored with taking pills and begin hypoing the drug directly into their veins—sometimes for “runs” that last several days. At this point they are so dependent on the drug that the difference between “dependence” and “addiction” becomes a semantic quibble.

The hazards of amphetamine, like the beneficial effects, vary with the individual and the dosage. As a rule, there is little danger in taking prescribed amounts under a doctor’s supervision. After taking amphetamine the patient may become nervous and overtalkative and have a hard time sleeping at night. If the drug is continued over a period of time, especially at increased dosages, the user may become easily agitated and suffer from a lack of appetite that results in a dangerous loss of weight. He may also become affected by tremors and hallucinations, as well as digestive, respiratory and circulatory troubles. “In some persons,” says the A.M.A. drug committee, “amphetamines produce an acute and florid paranoid psychosis.” Behavior under these circumstances tends to be impetuous and unpredictable. “Thrill pills are worse than marijuana,” said one user. “After you take them you’re ready to do anything. You feel like you can lick anybody, or pull off any kind of job.” Another said, “You get a fantastic rush—a feeling that you’re speeded up. You think you can do anything. It opens up little doors to the channels in your mind so you actually believe you can do anything.” But “most speed freaks,” he added, “get to a point where they’re seeing narks [narcotics detectives] in the trees with cameras and believe that the old lady next door has wired their pads.” Especially after injection of the drug, said a California research team headed by Dr. John C. Kramer in the Journal of ,he AMA, “the user gets a sudden generalized, over whelming, pleasureful feeling called a ‘flash’ or a ‘rush.’ ” Then what is wanted is action—even if the action turns out to be violent.

Many users claim that Methedrine brings on a strong sex urge. Dr. Kramer’s group reported that in most of the subjects they saw ‘”sexual interest is enhanced considerably, though two men indicated that their interest was diminished.” The drug often seems to delay orgasm, thus prolonging intercourse. But other studies, including Rawlin’s at Southern Illinois University, indicate that, sexually speaking, amphetamines appear to turn off just as man) users as they turn on. In fact, some doctors are reluctant to prescribe amphetamines for aging males who have doubts about their potency.

The amphetamine problem is hardly limited to the U.S. It got so bad in Great Britain and Australia that some doctors, questioning whether the abuses did not outweigh the uses, advocated that amphetamines be altogether outlawed. There is a stunning historical demonstration of what can happen with unrestricted amphetamine use. In the late 1940s and early 1950s when amphetamines were available without prescription in Japan a “stimulant epidemic” swept the country. In one peak year, between half a million and a million persons were habitual users. In 1954, the year amphetamine-control laws went into effect, 55,000 violators were arrested. Of the 10,148 persons taken into custody in May and June of that year, 52% were found to be virtual addicts. Out of 60 murder cases during those same two months, says the noted British physician Dr. Philip H. Connell, “thirty convicted murderers had some connection with amphetamine misuse.”

There has never been a comparable amphetamine crime wave in the U.S. But in Dr. Kramer’s study, published only last July, he warned: “From descriptions of the intensity of the paranoid state and the hyperactivity associated with amphetamine use, crimes of violence by amphetamine users appear likely in the future.” The case of Linda and Groovy in the East Village is a grim reminder of this prediction.

The 'Summer of Love' is dus definitief voorbij na 1967. De jaarlijkse medische conferentie van dokter David E. Smith, stichter van de 'Height Ashbury Medical Free Clinic' in San Franciso, en een aantal drug researchers van de Universiteit van San Francisco, gaat over de gevaren van amfetamines en krijgt ook de naam 'Speed Kills'.

In 1969 verschijnt David E. Smith ook in de korte documentaire 'The Speed Scene' van dokter Richard S. Scott. Dokter David L. Breithaupt vertelt hoe amfetamines nog altijd worden uitgeschreven voor milde depressie en gewichtsverlies. De nadelen ervan zijn echter veel groter dan de voordelen en amfetamines zouden dan ook niet meer voorgeschreven en gebruikt mogen worden. Daar komt nog bij dat iemand die wil stoppen vaak in een nog grotere depressie terechtkomt.

In 1968 staat op het tweede album van Canned Heat, 'Boogie with Canned Heat' de song 'Amphetamine Annie' die waarschuwt tegen speed.

Hieronder: Methedrine

De 'Speed Kills' campagne heeft echter een averects effect. Veel jongeren wilen wel eens ervaren hoe zo'n speed rush voelt. In 1969 begint een andere drug aan een opmars, heroïne. Het is geen nieuwe drug.

In 1898 geeft de Duitse firma Bayer de merknaam 'heroïne' aan de nieuwe stof 'diacetylmorfin' die ze ontwikkeld hebben; opiaat afgeleid van morfine: Wikipedia: heroïne. Het wordt daarna in 23 landen als medicijn tegen hoest en verkoudheid. 

Hoewel er al vlug bewijs is dat heroïne verslavend werkt, wordt het jarenlang vrij verkocht. Vanaf 1912 zijn er iedere week artikelen terug te vinden in kranten over het groeiend aantal verslaafden aan cocaine, morfine en heroïne. The Sun (New York) wijdt er op 15 februari 1914 de volledige voorpagina aan. Mrs William K. Vanderbilt heeft een campagne gestart voor 'Extermination of Practice One of the Greatest Moral Struggles in History'. Cocaine and Heroin Deadliest of Habit Forming Drugs'.

Vanaf 1913 kan heroine in veel staten alleen nog verkregen worden met een voorschrift. Veel drugstores trekken zich daar niets van aan. Maar er komt al vlug controle en overtreders worden bestraft. Hieronder: Tha Day Book (Chicago) 10 juni 1914

In 1924 wordt een Anti-Heroine wet goedgekeurd: Anti-heroin Act. Dit betekent niet het einde van heroine. De drug gaat alleen maar 'underground'. Er zijn nog altijd heel veel verslaafden en nu is er voor dealers nog meer geld mee te verdienen. De georganiseerde misdaad smokkelt heroine binnen om daarna op straat te laten verkopen. Vanaf 1930 wordt de heroine door de Corsicaanse maffia vanuit Turkije naar Frankrijk gesmokkeld, en daarna vanuit Marseille naar Turkije verscheept. Deze 'French Connection' wordt begin jaren 70 ontmanteld nadat de Turkse regering in juni 1971 instemt om het kweken van opium in hun land volledig te verbieden. (William Friedkin maakt in 1971 de film The French Connection)

Hieronder: Case Study Heroin (1969)

Nu zelfs de 'Undergroud scene' zich tegen het groeiende druggebruik keert, en er in kranten en tijdschriften steeds meer alarmerende artikelen verschijnen, beginnen ook de politici zich zorgen te maken.

Er is nog iets anders dat de publieke opinie en de politici beïnvloedt. Begin 1969 vechten meer dan een half miljoen jonge Amerikaanse soldaten in Vietnam. Het geraakt bekend dat minstens 25 procent van ervan een drugsverslaving hebben. Ze gebruiken heroïne, amfetamines, barbituraten en psychedelische drugs. Iedere dag overlijden 2 van hen aan een overdosis heroïne. Er wordt al snel vermoed dat de militaire overheid zelf drugs verspreid onder de soldaten. Dat hebben ze ook al gedaan tijdens de Tweede Wereldoorlog en de Koreaanse oorlog.

Bij een onderzoek van het congres in 1969 wordt ontdekt dat de US Navy, Air Force en het grondleger iedereen die in dienst is dextro amfetamines bezorgen, vooral Dexedrine. Verder kunnen alle militairen in Vietnam heel gemakkelijk zelf goedkope speed kopen.

Hoewel tijdens WOII al bewezen werd dat amfetamines soldaten alleen maar meer zelfvertrouwen geven en ze daardoor laten denken dat ze beter presteren, maar in werkelijkheid meer fouten maken door een verkeerde beoordeling van de situatie, krigen ze dus toch weer diezelfde amfetamines. Maar het feit dat soldaten door dat verhoogde zelfvertrouwen meer risico's durven nemen en harder vechten, is voor het Amerikaanse leger reden genoeg om ze opnieuw te bevoorraden met deze drugs. Er wordt geen rekening gehouden met het feit dat ze dan vaak niet meer aan hun eigen veiligheid of die van hun medesoldaten denken en te roekeloos worden.

Soldaten die verslaafd uit Vietnam terugkomen worden thuis dan ook nog eens koel ontvangen, vinden geen werk meer en worden depressief.

Ook bij sporters is amfetaminegebruik een gewoonte geworden in de jaren 60, zowel  in American football, ijshockey als baseball. Een paar bekende American Football spelers klagen hun club aan, nadat ze verplicht worden, onder invloed van een hoge dosis amfetamine, toch te spelen, wat leidt tot het einde van hun carriere. Journalist Bil Gilbert klaagt in 1969 het drugprobleem in de professionele sportwereld aan in Sports Illustrated. 

Tenslotte begint ook de medische wereld zijn opinie over amfetamines te veranderen. Studies hebben uitgewezen dat drugmisbruikers, maar ook gewone patiënten die de 'Dexamyl purple hearts' van SKF gebruiken soms in een coma raken, nadat het effect van de pillen is uitgewerkt. Ze blijven daarna een dag of langer in die semi-coma . Dexamyl

Ook bij gebuik van Phenmetrazine (met de merknaam Preludin in de USA), is dit al vastgesteld. Eind jaren 60 staat iedereen dus klaar om in de aanval te gaan tegen amfetamines. Phenmetrazine

Maar vreemd genoeg is er in deze anti-drug en anti-medicijn periode een ander middel, dat het brein beïnvloedt, dat aan een opmars begint: Ritalin met methylfenidaat van Ciba. De firma is langzaam maar zeker bezig met dit product te promoten voor gebruik bij kinderen die zogezegde 'gedragsproblemen' hebben. Het is nog te vroeg voor een agressieve marketing, maar de magazines die geruchten hebben opgevangen over dit nieuwe wondermedicijn, dat van te actieve kinderen brave lammetjes maakt,  publiceren al enthousiaste artikelen. 

Ritalin wordt sedert einde jaren 50 gepromoot en aanbevolen voor behandeling van mild depressieve patiënten.. In advertenties legt Ciba de nadruk erop, dat Ritalin geen amfetamineproduct is. 

Methylfenidaat wordt echter net als amfetamines gerangschikt onder 'het centraal zenuwstlsel stimulerende middelen'. zie: Methylphenidate

In 1971 schrijft dokter R.T. Willey die in een gevangenis in Chicago werkt, het volgende:

'I was informed by one prisoner who has a 20-year-old heroin habit that he mainlined “West Coast” just once and that he was finding himself “running” (the vernacular for trying to buy it on the street) for it. . . . A second inmate, who is an addict both to heroin and to “West Coast,” but mostly to “West Coast,” told m'e today that in the two months that he was out of jail he lost 14 kg (30 pounds) and got little or no sleep. . . . He is nervous and jittery and seeks only more “West Coast” to keep him going. . . . The more proper name for “West Coast” is methylphenidate, or perhaps doctors know it as Ritalin. Yes, it is the most highly addicting and dangerous drug that any of the men can think of, and they have had much clinical experience in the matters of intravenous addiction.'

Vervolg in deel 6