Op 2 juli 1970 verschijnt in 'The Harvard Crimson' dit artikel van Winston Smith: 'Omaha Pupils' given "behaviour drugs".
The city of Omaha is prescribing speed for unruly pupils in its school system-and there are a few people in Washington who think that this might bear looking into. Between five and ten per cent of the city's school children-possibly as many as 6,250-are now regularly taking "behavior modification" drugs to improve their class behavior and ability to learn, according to the Washington Post. In Washington, Rep. Neal Gallagher (D-N.J.) said he would begin an investigation. The Food and Drug Administration announced independently that it also would look into the practice.
The five drugs given to the children-most of whom are in grades one to six-are known by the brand names Ritalin, Dexedrine, Deaner, Aventyl, and Tofranil. The U.S. Food and Drug Administration lists all five as dangerous substances, and warns doctors to use particular care in dispensing Ritalin-a powerful stimulant-because of the danger of addiction and undesirable side effects.The widespread use of the "behavior modification" drugs is due mostly to the efforts of Dr. Byron B. Oberst, an Omaha pediatrician whose personal enthusiasm for the drugs led him to form a parent-teacher group called Skills, Technique, Academic Achievement and Remediation (STAAR) with the object of pushing their use. Oberst said that the drugs increase the child's ability to concentrate. Of Ritalin he added, "how it works is still the $64 question."
Although school officials contend that the school takes no part in the program, leaving it up to the family doctor, some teachers have been selecting the members of their classes whom they want to take the drugs and then urging parents to obtain them. One family reported that a teacher badgered them for weeks until they agreed to get the drugs for their son. They later decided not to give them to the boy, but told the teacher that they had. On the boy's next report card, the teacher praised his improved behavior and attributed it to the drug-and his grades climbed accordingly.
Some school officials have expressed concern about the program's effect on children. Don Warner, assistant superintendent of schools, said he had worried about allowing children to carry around dangerous and possibly addictive drugs."They were trading pills on the school grounds," he said. "One would say, 'Here, you try my yellow one and I'll try your pink one.'" Some of these doubts have been quieted by a new program which allows the school to dispense the drug after the parent obtains it, and many Omaha officials feel that they have only begun to explore the possibility of "behavior modification" drugs in the schools.
"I would say it's a growing field," one said.
Vertaling:
De stad Omaha schrijft onhandelbare leerlingen in haar scholen speed voor en er zijn een paar mensen in Washington die van mening zijn dat dit wel eens wat beter mag onderzocht worden. Tussen de 5 en 10 procent van de schoolkinderen van de stad - misschien wel 6250 - gebruiken nu regelmatig 'gedragsveranderende' medicijnen, om hun gedrag in klas en leervermogen te verbeteren. In Washington zei Rep. Neil Gallagher dat hij een onderzoek zou beginnen. De 'Food and Drug Administration' kondigde onafhankelijk aan, dat het deze praktijk ook zal bekijken.
De 5 medicijnen, die aan de kinderen, waarvan de meeste in het eerste tot zesde leerjaar zitten, zijn Ritalin, Dexedrine, Deaner, Avantyl en Tofranil. De U.S. Food and Drug Administration noemt ze alle vijf gevaarlijke stoffen en waarschuwt dokters om vooral voorzichtig te zijn bij het verstrekken van Ritalin - een krachtig opwekkend middel - vanwege het gevaar op verslaving en ongewenste bijwerkingen. Het wijdverspreide gebruik van de 'gedragsveranderende' medicijnen komt vooral door de inspanningen van Dr. Byron B. Oberts, een kinderarts uit Omaha, wiens enthousiasme voor de medicijnen hem ertoe bracht een ouder-leraar groep op te richten, Skills, Technique, Academic Achievement and Remediation (STAAR) (vertaling: vaardigheden, techniek, academische prestatie en herstel) met als doel die te stimuleren. Oberst zei dat de medicijnen het concentratievermogen van het kind verhogen. Van Ritalin voegde hij eraan toe 'hoe het werkt, is nog de vraag van 64$'.
Hoewel schoolambtenaren beweren dat de school niet aan het programma deelneemt, en het overlaat aan de huisdokter, hebben sommige leraren de kinderen van hun klas, die ze de medicijnen willen laten nemen geselecteerd, en daarna aangedrongen bij hun ouders om die aan te schaffen. Eén familie bracht verslag uit, hoe een leraar hen wekenlang lastig viel tot ze instemden om de medicijnen voor hun zoon aan te schaffen. Ze beslisten later om ze niet aan de jongen te geven, maar vertelden aan de leraar dat ze dat wel hadden gedaan. Op het volgende rapport van de jongen, prees de leraar hem om zijn verbeterde gedrag en schreef dit toe aan het medicijn - en zijn cijfers klommen overeenkomstig.
Sommige schoolfunctionarissen hebben hun bezorgdheid geuit over het effect van het programma op kinderen. Don Warner, assistent-schoolinspecteur, zei dat hij zich zorgen had gemaakt over de toelating om kinderen rond te laten lopen met gevaarlijke en mogelijk verslavende drugs. 'Ze ruilden pillen op het schoolterrein' zei hij. De ene zou zeggen 'Hier probeer jij eens mijn gele uit en dan kan ik jou rode eens testen.' Sommige van deze twijfels zijn nu wat geminderd door een nieuwe overeenkomst, die de school toelaat om het medicijn zelf aan de leerling te verstrekken, nadat de ouder het aangeschaft heeft.
Veel Omaha functionarissen zijn van mening dat ze pas begonnen zijn met het onderzoeken of het mogelijk is 'gedragsveranderende' medicijnen te gebruiken in school. Eén ervan zei ' Ik zou zeggen dat er nog ruimte is voor groei.'
Hieronder: één van de medicijnen die vermeld wordt in het artikel.
Over de hele US nemen kranten het artikel over. Het zorgt voor veel verontwaardiging bij de publieke opinie, en op 29 september 1970 komt er een hoorzitting over de kwestie van toedienen van dergelijk medicijnen aan schoolkinderen in het Huis van Afgevaardigden. Hierover meer in een volgende post.
Er wordt door voor- en tegenstanders van deze medicijnen gediscussieerd over wat wel of niet waar is in het artikel. Dwang zou er nooit geweest zijn. Precies dezelfde discussie wordt nu 50 jaar later nog gevoerd. Echt dwingen om een ADHD medicijn te nemen kan een school of leraar niet, maar er wordt wel (veel) druk uitgeoefend, totdat ouders soms ten einde raad toegeven, en zich toch wel enigszins gedwongen voelen, omdat ze bang zijn dat er anders negatieve gevolgen voor hun kind te verwachten zijn in klas en school. Precies zoals in dit artikel uit 1970 wordt vermeld. Wat is de leraar blij als weer iemand een gedragsveranderend medicijn slikt. Alleen al deze bevestiging laat die leraar de leerling positiever bekijken en beoordelen.
Het is een vreemde periode in 1970. De publieke opinie heeft zich tegen drugs en amfetamine-medicijnen gekeerd (zie: Amfetamines: van neusspray tot ADHD medicijn 5). Maar in de media zijn ook al een aantal enthousiaste artikelen verschenen over Ritalin en andere medicijnen, die van een onhandelbare jongen weer ' een lieve zoon' maken. Veel moeders zijn absoluut niet van plan om zich dat, nu ze het pas ontdekt hebben, weer te laten afnemen.
Tegelijkertijd zijn er ook veel psychiaters die Ritalin en andere medicijnen voor, wat ze 'onhandelbare' kinderen noemen, met open armen ontvangen. Zo ook kinderarts Byron Oberst. Hij zal nooit van mening veranderen en beroemt er zichzelf op dat hij zoveel kinderen behandeld heeft met deze medicijnen. Allemaal zijn ze later succesvol geworden. Hier onder: Byron Oberst vertelt over zichzelf.
Dat Ritalin zo populair kon worden kwam door een groot aantal dokters die rotsvast overtuigd waren dat dit medicijn, ondanks ernstige bijwerkingen, kinderen echt helpt en die van mening waren dat je best maar zoveel mogelijk'conform' kan zijn aan wat een maatschappij verwacht van zijn leden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten