Amfetamines van neusspray tot ADHD-medicijn 5

The Sixties en de ondergang van amfetamines.

Huisdokters schrijven ondanks de opkomst van barbituraten nog altijd amfetamines voor in de jaren 60, bij een milde depressie diagnose.

Dieet- en vermageringsinstituten verdienen grof geld. Ze kopen de amfetamine pillen in massa goedkoop aan en maken er woekerwinsten op. Ongeveer 2 miljard pillen per jaar vinden hun weg naar deze dieet intellingen. In totaal produceren de farmaceutische bedrijven nu 10 miljard pillen per jaar. Vooral Dexamyl van SKF blijft populair. 

Daar komt nog bij dat tegenover iedere Amerikaan die amfetamines slikt, er twee zijn die barbituraten gebruiken. De tranquillizer firma's vissen ook voor een groot deel in dezelfe vijver als de amfetamine bedrijven. Allebei willen ze zoveel mogelijk patïenten met milde depressie vangen, die ze dan met hun pillen kunnen helpen.

In 1937 heeft Charles Bradley in zijn instituut amfetamines (Benzedrine) getest op een aantal van de kinderen die daar met een gedragsstoornis zijn opgenomen. Hij stelt vast dat hun gedrag tijdelijk verandert na inname van Benzedrine. Wegens de ernstige bijwerkingen heeft hij er echter bedenkingen bij en besluit dat amfetamines alleen als een supplementaire aanpak mogen toegediend worden. Amfetamines kunnen nooit dezelfde zekerheid van een mentale gezondheid geven als psychotherapie, dat een kind toelaat zijn emotionele problemen te verbeteren. Houdt dit besluit onder andere SKF tegen om de AMA toelating te vragen om hun amfetamine medicijnen ook aan kinderen toe te dienen?

Het is Ciba die met hun in 1955 op de markt gebrachte Ritalin, een medicijn op basis van methylfenidaat voor behandeling van depressieve patiënten, in 1961 de toelating krijgt van de FDA om Ritalin ook te promoten voor kinderen met een gedragsstoornis.

Misbruik en verslaving

Sedert de introductie van Benzedrine inhalers en sulfaten wordt het product ook gebruikt en misbruikt door studenten en jongeren die gewoon high willen worden. De Benzedrine inhalers zijn goedkoop en vrij te koop. Ze kunnen gemakkelijk opengebroken worden, waarna men het accordeonvormig papier dat doordrenkt is van amfetamines kan snuiven, kauwen of dippen in een drankje. 

Bekende gebruikers midden jaren 40 zijn Jack Kerouac en Allen Ginsberg. Jack Kerouac bedenkt later de term 'Beatgeneration' voor hemzelf, Kerouac en nog een paar schrijvers. Vickie Russell, een vriendin van William Burroughs, laat hen in 1945 kennis maken met de Benzedrine inhalers. Kerouac en Ginsberg worden er daarna enthousiaste gebruikers van. Ze gebruiken zoveel dat Kerouac er zelfs zijn haar door verliest. Joan Vollmer die bij hen woont is ook een fanatieke gebruikster. Na een tijd is haar hele lichaam bedekt is met zweren. In 1946 moet ze opgenomen worden met een amfetamine psychose. Burroughs neemt haar daarna mee naar een ranch in Texas, die hij gekocht heeft, en waar op 21 juli 1947 hun zoon William jr. geboren wordt . Na zijn geboorte vertoont hij amfetamine afkicksymptomen. In 1951 schiet Burroughs Joan Vollmer onopzettelijk dood . (Joan Volmmer)

In de jaren 60 keert Allen Ginsberg zich echter tegen amfetaminegebruik. In een interview in 1965 met Art Kunkin van de Los Angeles Free Press verklaart hij: 

"Speed is antisocial, paranoid making, it's a drag, bad for your body, bad for your mind, generally speaking, in the long run uncreative and it's a plague in the whole dope industry. All the nice gentle dope fiends are getting screwed up by the real horror monster Frankenstein speed freaks who are going around stealing and bad mouthing everything."

Hij verklaart verder dat, hoewel hij zelf lag amfetamines heeft gebruikt bij het schrjven, hij recent besloten heeft dat ze een kwaad zijn. Sinds 1958 zijn ze een plaag in zijn huis. Mensen die hij graag had en goede kunstenaars, raakte erdoor verpest. Alle spullen die hij had meegebracht van India werden door 'speedfreaks' gestolen.

De 'counterculture' waarschuwt nu dus zelf  egen het gebruik van wat ze 'speed' noemen. Ook Timothy Leary, de Beatles en de Mothers of Invention keuren speed af. Midden jaren 60 staan de Hippies en Flower Children klaar om het over te nemen van de Beatniks. Zij zijn meer op zoek naar 'mystieke verlichting' en spirituele ervaringen.

'Speed Kills'

Maar vanaf 1967 gebruiken vooral aan de West Coast steeds meer jongeren weer speed. Deze 'speedfreaks' spuiten amfetamines en vooral metamfetamines in. Ze raken vlug verslaafd en moeten steeds op zoek naar hogere dosissen. Om aan geld te geraken om hun stijgend amfetaminegebruik te kunnen betalen, moeten ze stelen en geweld gebruiken. Veel van hen krijgen in minder dan een jaar al een 'amfetamine psychose'. 

Er komen dan ook meer en meer negatieve reacties op het gebruik en misbruik van amfetamines, in 1967 en 1968. De 'Do It Now' foundation brengt in 1968 een LP uit met songs van populaire rock-angers engroepen, die hun winst afstaan aan de organisatie voor financiering van hun 'Speed Kills'-campagne.

 Frank Zappa waarschuwt ook tegen het gebruik van drugs in een korte radio-spot

Nu er wordt gewaarschuwd voor het stijgend misbruik van amfetamines door jongeren, is het logisch dat ook het gebruik door de doorsnee Amerikaan niet buiten schot kan blijven. Apothekers vinden dat de huisartsen veel te gemakkelijk amfetamines voorschrijven, omdat ze te weinig op de hoogte zijn van het schadelijk effect. Veel jongen beginnen amfetamines te gebruiken omdat hun ouders dat ook doen. 'Als moeder het ook gebruikt, dan kan het niet zo slecht zijn.'

In Life magazine van oktober 1967 verschijnt dit artikel van Albert Rosenfeld. Onder de foto de volledige tekst van het artikel

Hippies, as a warning to other hippies, sometimes wear buttons that say SPEED KILLS. The words of caution have nothing to do with traffic safety. They warn against a powerful drug popularly called “speed”—methamphetamine hydrochloride, best known by one of its trade names, Methedrine. Methedrine belongs to the amphetamine family of drugs which work speedily and strikingly on the human nervous system and which, in terms of their potential dangers, may be the most underestimated drugs used by teen-agers today.

The dangers were dramatically brought home last week to parents and teen-agers everywhere by a sordid double murder in New York City’s East Village. In a slum cellar, a young couple had their heads bashed in with bricks after the girl had been raped several limes. One of the victims was Jaines Hutchinson, a 21-year-old “speed freak” (Methedrine user) known to his hippie friends as “Groovy.” The other was 18-year-old Linda Fitzpatrick, a part-time defector from her well-to-do family in Greenwich, Conn. Linda and Groovy are both believed to have been high on Methedrine that night. They entered that slum cellar by choice, and may even have been partying with their suspected killers. Yet at home in Connecticut, Linda had always been exactly the kind of sweet, intelligent, normal-seeming girl who would make any parent feel, “It couldn’t happen to my daughter.”

Though the East Village murders made sensational headlines, this was not the first time that speed and sudden death have gone together. People have dropped dead on high doses of amphetamines— among them, a Purdue student in the midst of an exam and a cyclist during a European bike race.

“That stuff’s no good, man,” one hippie told a New York Times reporter, speaking of amphetamines. “It makes your mind like a piece of Swiss cheese.” The description may not be entirely subjective. A report by John W. Rawlin of Southern Illinois University details the case of a 36-year-old soldier who killed himself by taking large quantities of amphetamines. The autopsy revealed extensive brain damage. “The brain was removed with the hope of preserving it intact,” the report reads. But the tissues were so soft and crumbly “that they collapsed before preservation could be attempted.”

On a busy Arizona highway, a cattle truck crashed head-on into a bus, causing a pile-up of wreckage. Nine people were killed, 34 seriously injured, and 30 head of cattle were lost. The truck driver had been “riding high” on am- phetamines— an instance where SPEED KILLS took on a gruesome double meaning.

One of the scarier examples of the drug’s effect—though it did not result in death—was the case of a high-ranking state official reported by Dr. Arnold J. Mandell of UCLA. Over a period of months this official’s schemes grew more flamboyant and grandiose, going far beyond the bounds of rationality. Whenever his aides objected, he fired them. He began to distrust everyone and was sure that enemies were plotting his downfall and death. “He maintained a large guard around himself at all times,” says Dr. Mandell. “Chaos threatened his administration.”

This true horror story evokes visions of Dr. Slrangelove. But the outcome here was less catastrophic. When this very sick man was finally hospitalized, it was learned that his private physician had given him legal access to both hypodermic equipment and a supply of intravenous amphetamines. “Removal of access to this medication resulted in a dramatic reversal of his clinical state within a matter of days.”

Amphetamines are known by many names. Because they help ward off sleep and keep the user unusually alert and active, they have earned the name “pep pills.” A whole lexicon of other words has been coined for them as well — e.g., bennies, bombitas, copilots, footballs, lid-proppers, wake-ups, eye-openers, truck-drivers, cartwheels, coast-to-coasts, purple hearts, dexies, splash, speed.

The original amphetamine— amphetamine sulfate (Benzedrine)—was synthesized in 1927 as a substitute for the hard-to-get drug ephedrine. It was first sold in drugstores in 1932 in the form of inhalers to relieve stuffy noses. But these finally were withdrawn by the manufacturers when they learned that the more adventurous customers were chewing up the wicks for kicks. Thus the public discovered on its own, long before doctors began prescribing it for the purpose, that amphetamine was an effective stimulant. Soon other amphetamines were developed. The two new major categories were dextroamphetamine sulfate (Dexedrine) and methamphetamine hydrochloride (Methedrine). In various tablet and capsule forms, alone and in combination with other drugs, they are prescribed by the billions every year, and according to the FDA’s Bureau of Drug Abuse Control, billions more find their way into the black market. Their effects vary with the type of amphetamine, the dosage, and the length of time they are taken— and also, of course, with the individual user and with his physical and psychological state at any given time.

The stimulating effects of amphetamine are often useful in a variety of ailments, from minor depressions to barbiturate poisoning to narcolepsy—which afflicts its victims with an irresistible desire to sleep. They have always been popular with night workers, long distance truck drivers, students cramming for exams and athletes who want to improve their performances. But an A.M.A. drug committee emphasizes that “amphetamines are not a magic source of extra mental or physical energy: they serve only to push the user to a greater expenditure of his own resources, sometimes to a hazardous point of fatigue that is often not recognized.” Since amphetamine has, among its other interesting capacities, the ability to suppress the appetite, millions of prescriptions are written every year for patients trying to lose weight. Often the overweight patient likes the stimulating effects of the pills so well that he takes more than he is supposed to.

Many pharmacologists feel that the average physician prescribes amphetamines much too freely — perhaps because of an incomplete understanding of the deleterious effects—and that people use them much too freely. Dr. Mandell says that many youngsters get started on amphetamines by following their parents’ example. “One of the characteristic rationalizations,” lie says, “is ‘If mother is on it, can it be so bad?’ ”

Amphetamines are not considered to be addictive. But the body does build up a tolerance to them, so that larger and larger doses are required to maintain the same “high.” Habituated users can pop pills by the mouthful, several times a day, and take in incredible quantities—quantities that could be lethal to normal people. The greatest danger comes when amphetamine “heads” get bored with taking pills and begin hypoing the drug directly into their veins—sometimes for “runs” that last several days. At this point they are so dependent on the drug that the difference between “dependence” and “addiction” becomes a semantic quibble.

The hazards of amphetamine, like the beneficial effects, vary with the individual and the dosage. As a rule, there is little danger in taking prescribed amounts under a doctor’s supervision. After taking amphetamine the patient may become nervous and overtalkative and have a hard time sleeping at night. If the drug is continued over a period of time, especially at increased dosages, the user may become easily agitated and suffer from a lack of appetite that results in a dangerous loss of weight. He may also become affected by tremors and hallucinations, as well as digestive, respiratory and circulatory troubles. “In some persons,” says the A.M.A. drug committee, “amphetamines produce an acute and florid paranoid psychosis.” Behavior under these circumstances tends to be impetuous and unpredictable. “Thrill pills are worse than marijuana,” said one user. “After you take them you’re ready to do anything. You feel like you can lick anybody, or pull off any kind of job.” Another said, “You get a fantastic rush—a feeling that you’re speeded up. You think you can do anything. It opens up little doors to the channels in your mind so you actually believe you can do anything.” But “most speed freaks,” he added, “get to a point where they’re seeing narks [narcotics detectives] in the trees with cameras and believe that the old lady next door has wired their pads.” Especially after injection of the drug, said a California research team headed by Dr. John C. Kramer in the Journal of ,he AMA, “the user gets a sudden generalized, over whelming, pleasureful feeling called a ‘flash’ or a ‘rush.’ ” Then what is wanted is action—even if the action turns out to be violent.

Many users claim that Methedrine brings on a strong sex urge. Dr. Kramer’s group reported that in most of the subjects they saw ‘”sexual interest is enhanced considerably, though two men indicated that their interest was diminished.” The drug often seems to delay orgasm, thus prolonging intercourse. But other studies, including Rawlin’s at Southern Illinois University, indicate that, sexually speaking, amphetamines appear to turn off just as man) users as they turn on. In fact, some doctors are reluctant to prescribe amphetamines for aging males who have doubts about their potency.

The amphetamine problem is hardly limited to the U.S. It got so bad in Great Britain and Australia that some doctors, questioning whether the abuses did not outweigh the uses, advocated that amphetamines be altogether outlawed. There is a stunning historical demonstration of what can happen with unrestricted amphetamine use. In the late 1940s and early 1950s when amphetamines were available without prescription in Japan a “stimulant epidemic” swept the country. In one peak year, between half a million and a million persons were habitual users. In 1954, the year amphetamine-control laws went into effect, 55,000 violators were arrested. Of the 10,148 persons taken into custody in May and June of that year, 52% were found to be virtual addicts. Out of 60 murder cases during those same two months, says the noted British physician Dr. Philip H. Connell, “thirty convicted murderers had some connection with amphetamine misuse.”

There has never been a comparable amphetamine crime wave in the U.S. But in Dr. Kramer’s study, published only last July, he warned: “From descriptions of the intensity of the paranoid state and the hyperactivity associated with amphetamine use, crimes of violence by amphetamine users appear likely in the future.” The case of Linda and Groovy in the East Village is a grim reminder of this prediction.

The 'Summer of Love' is dus definitief voorbij na 1967. De jaarlijkse medische conferentie van dokter David E. Smith, stichter van de 'Height Ashbury Medical Free Clinic' in San Franciso, en een aantal drug researchers van de Universiteit van San Francisco, gaat over de gevaren van amfetamines en krijgt ook de naam 'Speed Kills'.

In 1969 verschijnt David E. Smith ook in de korte documentaire 'The Speed Scene' van dokter Richard S. Scott. Dokter David L. Breithaupt vertelt hoe amfetamines nog altijd worden uitgeschreven voor milde depressie en gewichtsverlies. De nadelen ervan zijn echter veel groter dan de voordelen en amfetamines zouden dan ook niet meer voorgeschreven en gebruikt mogen worden. Daar komt nog bij dat iemand die wil stoppen vaak in een nog grotere depressie terechtkomt.

In 1968 staat op het tweede album van Canned Heat, 'Boogie with Canned Heat' de song 'Amphetamine Annie' die waarschuwt tegen speed.

Hieronder: Methedrine

De 'Speed Kills' campagne heeft echter een averects effect. Veel jongeren wilen wel eens ervaren hoe zo'n speed rush voelt. In 1969 begint een andere drug aan een opmars, heroïne. Het is geen nieuwe drug.

In 1898 geeft de Duitse firma Bayer de merknaam 'heroïne' aan de nieuwe stof 'diacetylmorfin' die ze ontwikkeld hebben; opiaat afgeleid van morfine: Wikipedia: heroïne. Het wordt daarna in 23 landen als medicijn tegen hoest en verkoudheid. 

Hoewel er al vlug bewijs is dat heroïne verslavend werkt, wordt het jarenlang vrij verkocht. Vanaf 1912 zijn er iedere week artikelen terug te vinden in kranten over het groeiend aantal verslaafden aan cocaine, morfine en heroïne. The Sun (New York) wijdt er op 15 februari 1914 de volledige voorpagina aan. Mrs William K. Vanderbilt heeft een campagne gestart voor 'Extermination of Practice One of the Greatest Moral Struggles in History'. Cocaine and Heroin Deadliest of Habit Forming Drugs'.

Vanaf 1913 kan heroine in veel staten alleen nog verkregen worden met een voorschrift. Veel drugstores trekken zich daar niets van aan. Maar er komt al vlug controle en overtreders worden bestraft. Hieronder: Tha Day Book (Chicago) 10 juni 1914

In 1924 wordt een Anti-Heroine wet goedgekeurd: Anti-heroin Act. Dit betekent niet het einde van heroine. De drug gaat alleen maar 'underground'. Er zijn nog altijd heel veel verslaafden en nu is er voor dealers nog meer geld mee te verdienen. De georganiseerde misdaad smokkelt heroine binnen om daarna op straat te laten verkopen. Vanaf 1930 wordt de heroine door de Corsicaanse maffia vanuit Turkije naar Frankrijk gesmokkeld, en daarna vanuit Marseille naar Turkije verscheept. Deze 'French Connection' wordt begin jaren 70 ontmanteld nadat de Turkse regering in juni 1971 instemt om het kweken van opium in hun land volledig te verbieden. (William Friedkin maakt in 1971 de film The French Connection)

Hieronder: Case Study Heroin (1969)

Nu zelfs de 'Undergroud scene' zich tegen het groeiende druggebruik keert, en er in kranten en tijdschriften steeds meer alarmerende artikelen verschijnen, beginnen ook de politici zich zorgen te maken.

Er is nog iets anders dat de publieke opinie en de politici beïnvloedt. Begin 1969 vechten meer dan een half miljoen jonge Amerikaanse soldaten in Vietnam. Het geraakt bekend dat minstens 25 procent van ervan een drugsverslaving hebben. Ze gebruiken heroïne, amfetamines, barbituraten en psychedelische drugs. Iedere dag overlijden 2 van hen aan een overdosis heroïne. Er wordt al snel vermoed dat de militaire overheid zelf drugs verspreid onder de soldaten. Dat hebben ze ook al gedaan tijdens de Tweede Wereldoorlog en de Koreaanse oorlog.

Bij een onderzoek van het congres in 1969 wordt ontdekt dat de US Navy, Air Force en het grondleger iedereen die in dienst is dextro amfetamines bezorgen, vooral Dexedrine. Verder kunnen alle militairen in Vietnam heel gemakkelijk zelf goedkope speed kopen.

Hoewel tijdens WOII al bewezen werd dat amfetamines soldaten alleen maar meer zelfvertrouwen geven en ze daardoor laten denken dat ze beter presteren, maar in werkelijkheid meer fouten maken door een verkeerde beoordeling van de situatie, krigen ze dus toch weer diezelfde amfetamines. Maar het feit dat soldaten door dat verhoogde zelfvertrouwen meer risico's durven nemen en harder vechten, is voor het Amerikaanse leger reden genoeg om ze opnieuw te bevoorraden met deze drugs. Er wordt geen rekening gehouden met het feit dat ze dan vaak niet meer aan hun eigen veiligheid of die van hun medesoldaten denken en te roekeloos worden.

Soldaten die verslaafd uit Vietnam terugkomen worden thuis dan ook nog eens koel ontvangen, vinden geen werk meer en worden depressief.

Ook bij sporters is amfetaminegebruik een gewoonte geworden in de jaren 60, zowel  in American football, ijshockey als baseball. Een paar bekende American Football spelers klagen hun club aan, nadat ze verplicht worden, onder invloed van een hoge dosis amfetamine, toch te spelen, wat leidt tot het einde van hun carriere. Journalist Bil Gilbert klaagt in 1969 het drugprobleem in de professionele sportwereld aan in Sports Illustrated. 

Tenslotte begint ook de medische wereld zijn opinie over amfetamines te veranderen. Studies hebben uitgewezen dat drugmisbruikers, maar ook gewone patiënten die de 'Dexamyl purple hearts' van SKF gebruiken soms in een coma raken, nadat het effect van de pillen is uitgewerkt. Ze blijven daarna een dag of langer in die semi-coma . Dexamyl

Ook bij gebuik van Phenmetrazine (met de merknaam Preludin in de USA), is dit al vastgesteld. Eind jaren 60 staat iedereen dus klaar om in de aanval te gaan tegen amfetamines. Phenmetrazine

Maar vreemd genoeg is er in deze anti-drug en anti-medicijn periode een ander middel, dat het brein beïnvloedt, dat aan een opmars begint: Ritalin met methylfenidaat van Ciba. De firma is langzaam maar zeker bezig met dit product te promoten voor gebruik bij kinderen die zogezegde 'gedragsproblemen' hebben. Het is nog te vroeg voor een agressieve marketing, maar de magazines die geruchten hebben opgevangen over dit nieuwe wondermedicijn, dat van te actieve kinderen brave lammetjes maakt,  publiceren al enthousiaste artikelen. 

Ritalin wordt sedert einde jaren 50 gepromoot en aanbevolen voor behandeling van mild depressieve patiënten.. In advertenties legt Ciba de nadruk erop, dat Ritalin geen amfetamineproduct is. 

Methylfenidaat wordt echter net als amfetamines gerangschikt onder 'het centraal zenuwstlsel stimulerende middelen'. zie: Methylphenidate

In 1971 schrijft dokter R.T. Willey die in een gevangenis in Chicago werkt, het volgende:

'I was informed by one prisoner who has a 20-year-old heroin habit that he mainlined “West Coast” just once and that he was finding himself “running” (the vernacular for trying to buy it on the street) for it. . . . A second inmate, who is an addict both to heroin and to “West Coast,” but mostly to “West Coast,” told m'e today that in the two months that he was out of jail he lost 14 kg (30 pounds) and got little or no sleep. . . . He is nervous and jittery and seeks only more “West Coast” to keep him going. . . . The more proper name for “West Coast” is methylphenidate, or perhaps doctors know it as Ritalin. Yes, it is the most highly addicting and dangerous drug that any of the men can think of, and they have had much clinical experience in the matters of intravenous addiction.'

Vervolg in deel 6

Thorazine - het vergeten medicijn voor ADHD

Eind 1950 ontwikkelt Paul Charpentier, chemist bij de Franse farmaceutische firma 'Rhône-Poulenc' chlorpromazine, een phenothiazine.  Chlorpromazine - Wikipedia - Chlorpromazine 

Zoals meestal moet er nog gezocht worden bij welke ziekte dit scheikundig product kan helpen. In 1952 verwerft SKF (Smith, Klein & French) de licentie erop voor de Amerikaanse markt, als anti-braakmiddel. De firma heeft dan nog geen weet van eventuele psychiatrische effecten. De FDA geeft in 1954 dan ook alleen toelating om Thorazine, de naam die SKF aan het medicijn heeft gegeven, op de markt te brengen als middel tegen misselijkheid en braken. SKF laat ondertussen meer onderzoek doen naar het nieuwe product en testen door psychiaters, die vaststellen dat het effect heeft op op extreem hyperkinetische patiënten. Het helpt ook bij behandeling van fobieën, psychose en schizofrenie. In 1955 introduceert SKF Thorazine op de psychiatrische markt.

Ondertussen hebben Herbert Freed en Charles Peifer het middel getest op hyperkinetische kinderen, en ze besluiten dat het gunstig werkt. In 1956 schrijven ze in 'The American Journal of Psychiatry'

Nu kan terecht de vraag gesteld worden, 'Waarom deze kinderen met zo'n krachtige drug behandelen in plaats van met psychotherapie?' 'De fundamenteel, belangrijkste reden is de nood om een situatie te verbeteren, zoals individueel, slecht gedrag in een klaslokaal, waar de autoriteiten maar beperkte middelen kunnen gebruiken om met deze leerling om te gaan....Twintig van deze kinderen (80%) waren ofwel onwettig of kwamen uit een gebroken gezin. Psychotherapie met maar één ouder was daarom, wegens economische of andere oorzaken, onmogelijk'

Ze spelen dus handig in op hét argument dat meer dan een halve eeuw later nog altijd gebruikt wordt, het is goedkoper voor ouders om hun kind medicijnen, met zware bijwerkingen, toe te dienen dan andere opties, die duurder zullen uitvallen, te overwegen. Ondertussen blijft de kassa bij de farmaceutische firma's, die allerlei zogezegde stoornissen hebben helpen grootmaken, rinkelen, wat ook hun voornaamste doel is. Medicijnen ontwikkelen uit de goedheid van hun hart, om mensen te helpen, doen ze niet. Money is what counts!

Nog hetzelfde jaar plaatst SKF advertenties, die Thorazine aanraden voor behandeling van hyperkinetische kinderen. De firma vermeldt er wel bij dat het aangewezen is ook nog therapie te volgen.

Amerika is nog niet helemaal klaar om kinderen als té lastig te beschouwen en ze daarvoor medicijnen toe te dienen. In 1956 heeft de firma Ciba hun medicijn 'Ritalin' gelanceerd, voor behandeling van depressie en psychose. Na het Sputnik-incident in 1958 (De Sputnik en de opkomst van A(D)HD) komt er nog een tweede reden om kinderen te behandelen met medicijnen. Thorazine is wat te vroeg en het zal niet doorbreken, als ADHD-medicijn.

Amfetamines: van neusspray tot ADHD-medicijn 4

In de 3 vorige delen zagen we hoe amfetamines eind jaren 30 populair werden in de USA en hoe ook de Amerikaanse en Britse soldaten tijdens WOII amfetamines gebruikten. Hun Duitse tegenstanders kregen vooral in 1940 methamfetamines.

Ondertussen woedt er in de USA een andere oorlog. Vanaf het begin jaren 40 krijgt SKF te maken met 'bootleggers' die zich niet storen aan het patent van SKF en hun Benzedrine pillen tot in de kleinste details namaken. Hun grootste concurrent is de nieuw opgerichte firma Clark & Clark, die Profetamine Phospate tabletten op de markt brengt. De firma start ook nog met de verkoop van Clarkotabs, een vermageringsmiddel op basis van amfetamines en thyroïd hormoon, dat het metabolisme stimuleert. 

De Clarkotabs worden in verschillende kleuren geproduceerd om ze aantrekkelijker te maken. Artsen blijven ondertussen op grote schaal amfetamine voorschrijven. Eind 1945 verkopen SKF en Clark &Clark samen tussen de 750 en 900 miljoen amfetamine pillen per jaar. Daarbij moet dan nog de verkoop van een aantal kleinere firma's gerekend worden en de verkoop van SKF's Benzedrine inhaler (die pas in 1949 van de markt zal gehaald worden).

De grotere farmaceutische firma's spelen het wel eerlijk, en houden rekening met het SKF-patent dat nog geldig is tot 1949. Maar er bestaat ook nog zoiets als methamfetamines, waar geen patent op rust. Nadat Clark & Clark in augustus 1946 ook in hoger beroep veroordeeld wordt en moet stoppen met fabricatie van medicijnen met amfetamines, schakelen ze onmiddellijk over naar Clarkotabs met amfetamines. Tussendoor vragen ze eind september 1947 een patent aan op medische amfetamine chewing gum. Dat wordt pas begin 1951 goedgekeurd.

In 1947 zijn methamfetamines niet nieuw in de Amerikaanse medicijnenmarkt. In 1940 start de firma Burroughs-Wellcome met de fabricatie van 'Methedrine' een middel  met methamfetamine hydrochloride. zie Methamfetamine  -  Drugsadvies - methamfetamine

Ze promoten het als middel tegen depressie en vermageringsmiddel. Eén van de bijwerkingen van methamfetamine is dan ook 'vermindering van eetlust'

In 1942 ontwikkelt Abbott Laboratories hun methamfetamine middel 'Desoxyn'.

In 2010 keurde de Food and Drug Admininstration in de USA, Desoxyn goed voor behandeling van kinderen met ADHD. De pillen bevatten nog altijd methamfetamine hydrochloride

Hoewel SKF zijn Benzedrine sulfaten nog volop promoot is de firma sedert 1937 al op zoek naar nieuwe en nog 'betere' producten. In 1943 lanceren ze hun 'Dexedrine', dat dextroamfetamine bevat. Dit product wordt nu ook gebruikt bij kinderen met AD(H)D: zie ADD en medicatie - Dextro amfetamine

Midden jaren 40 heeft SKF nu dus 2 producten die ongeveer dezelfde symptomen bestrijden. Tijd voor nog wat nieuwe indicaties. Zowel menstruatie als menopauze kan vrouwen depressief maken. Ook hiervoor is dé oplossing, Benzedrine of Dexedrine

Een aantal dokters ziet toch met lede ogen aan dat de farmaceutische industrie nu voor alles pillen begint te promoten. Zo verschijnt in de Evening Star van 20 november 1949 dit artikel (hier onder foto een deel van het artikle)

De jaren 50

Begin jaren 50 zit de verkoop van amfetamine en methamfetamineproducten nog steeds in de lift.

Drugstores krijgen steeds meer met klanten te maken die deze medicijnen gewoon vrij willen kopen, zoals snoep in de supermarkt. De Rexall drugstore keten die tussen 1920 en 1977 ongeveer 12.000 drugstores een licentie gaf om hun naam te gebruiken, waarschuwt op 25 januari 1951 in de Lexington Adviser niet langs te komen voor deze producten zonder voorschrift.

Vanaf het begin dat amfetamines en methamfetamines ontwikkeld worden is er al sprake van doping bij atleten. De 'medicijnen' worden echter ook door amateursporters gebruikt en zelfs in school toegediend. Daarover bericht de Evening Star op 21 oktober 1954.

SKF doet ondertussen nog altijd gouden zaken, De Koude oorlog, de Koreaanse oorlog, de economische onzekerheid, de overheid die zich teveel moeit, het zijn onzekere tijden en wie wordt daar niet depressief van? SKF heeft maar één raad voor de huisdokters: schrijf uw patiënten Dexedrine voor en ze kijken de toekomst weer optimistisch tegemoet!

In 1949 is ondertussen het patent van SKF op amfetamines verlopen en zoals verwacht staan een aantal faramceutische firma's te springen om ook een amfetamine product op de markt te brengen. Zo zijn er

o.a. Rapethamine Phosphate' van Strasenburgh en Obedrin van Massengill

SKF heeft zelf nog geen nieuw product, maar in 1952 introduceren ze de Dexedrine Spansule, Dexedrin in een capsule, die de dextro-amfetamine geleidelijk gedurende 12 uur oplost.  Omdat er zoveel firma's hun product als vermageringsproduct promoten blijft SKF de nadruk leggen op de behandeling van milde depressie.

Een nieuw SKF product komt er na vele jaren van research en testen en wordt in de late jaren 50 nationaal gelanceerd: 'Dexamyl' een combinatie van dextro-amfetamine en amobarbital (een combinatie van Dexedrine en Amytal van de firma Eli Lilly). Ze promoten het bij de gewone huisartsen als een anti-depressief middel dat tegelijk ook kalmeert. De tabletjes zijn blauw en met een hartje erop. Waar er ondertussen nog altijd discussie bestaat of amfetamines verslavend werken is dat met barbituraten ondertussen wel bewezen. Het product is ook geschikt voor gewichtsverlies. SKF blijft de kampioen van de slimme marketing. Om huisartsen massaal te overtuigen dat ze best hun medicijn voorschrijven adverteren ze weer in algemene medische tijdschriften.

Volgend bericht: de Sixties

              The History of Amphetamines

Amfetamines van neusspray tot ADHD-medicijn 3

I'm in the army now

In de jaren 40 worden Benzedrine sulfaten steeds populairder. WOII is ook de oorlog van de amfetamines. Al vlug wordt in de USA vermoed dat de Duitse soldaten amfetamines slikken.

Op 3 augustus 1940 verschijnt dit artikel in The Evening Star (Washington DC) 

Later wordt bekend dat de Duitsers hun eigen middel hebben, Pervitin, een methamfetamine, dat nog sterker werkt dan een amfetamine. (Methamfetamine). Deze drug is nu o.a gekend als 'crystal meth' - zie de serie 'Breaking Bad'.

Het middel wordt in 1937 gepatenteerd door de Berlijnse firma Temmler. In 1938 brengt de firma het product op de markt en zendt 3 mg naar iedere dokter in Berlijn. Het wordt daarna dé volksdrug van het Derde Rijk (Lees hier het 1e hoofdstuk van Blitzed: Drugs in the Third Reich - 'Methamphetamine the Volksdroge)

 

Er worden in 1938 zelfs pralines verkocht met Pervitin, ongeveer 14 mg per praline, de hoeveelheid van 5 pillen. Hoewel Pervitin vanaf 1939 alleen op voorschrift kan verkregen worden, en ondanks de soms zware bijwerkingen, blijft het verbruik daarna massaal stijgen. In 1939 wordt Pervitin o.a. gebruikt bij behandeling van de symptomen van menopauze, depressie, zeeziekte, pijn bij bevallingen, hoogtevrees, hooikoorts, obesitas, schizofrenie, angstaanvallen en breinstoornissen.

Otto Ranke, hoofd van het 'Fysiologisch Instituut' van het Duitse leger, test in 1939 het product op 90 kadetten in opleiding. Hij stelt vast dat ze na inname meer gefocust zijn en weinig slaap nodig hebben. Pervitin verhoogt alertheid, uithoudingsvermogen, zelfvertrouwen, en de bereidheid om meer risico's te nemen. Het vermindert pijngevoelens, honger, dorst en uitputting. Ideaal voor soldaten.

Ranke kan zijn legeroversten nog niet overtuigen aan iedere soldaat een voorraad Pervitin mee te geven voor de inval in Polen, maar hele divisies gebruiken het middel al op eigen houtje. In april, mei en juni 1940 levert Temmler 35 miljoen tabletten aan het Duitse leger. Ook de firma Knoll, die een gelijkaardig product, Isophan, hebben ontwikkeld leveren aan het leger. De twee medicijnen geven de soldaten de nodige veerkracht om te blijven doorzetten tijdens de 'Blitzkrieg'.   

Hieronder: Tinnen reklamebord voor 'Panzerschokolade' met Pervitin

Maar er rijzen al vlug twijfels bij het oppercommando, als blijkt dat de soldaten steeds hogere dosissen nodig hebben om eenzelfde effect te bereiken. Wanneer hun voorraad pillen op is schrijven velen naar huis om zo vlug mogelijk een voorraad Pervitin te zenden. 

Het te grote zelfvertrouwen dat de medicijnen hen geeft is ook de oorzaak van roekeloosheid. Pervitin geeft de illusie dat ze alles beter aankunnen en zijn de oorzaak van foute beoordelingen. Naast verslaving zijn ook de bijwerkingen een probleem. Hallucinaties, duizeligheid, psychose-aanvallen, hartfalen, en neiging tot zelfmoord zijn een aantal van de voornaamste. De nadelen overstijgen al vlug de voordelen. Na de Blitzkrieg krijgen de Duitse soldaten minder Pervitin. In 1941 en 1942 erkennen en bevestigen de Duitse dokters de verslavende werking van methamfetamine. 

Wanneer de Duitsers beginnen te twijfelen of het eigenlijk wel zo effectief is methamfetamines te geven aan de soldaten, zijn de Amerikanen nog volop bezig met research of amfetamines (Benzedrine) een gunstig effect op vermoeidheid kunnen hebben.

Diverse onderzoeken voor de oorlog hebben al uitgewezen dat Benzedrine bij personen zonder een ziektebeeld, vooral het zelfvertrouwen, initiatief en uithoudingsvermogen verhoogt. Niemand wordt er slimmer door. De Britten en Amerikanen zijn bij het begin van de oorlog vooral bezorgd over 'oorlogsneurose' bij de soldaten, in WOI 'shellshock' genoemd. Wetenschappers zijn van oordeel dat deze conditie in oorlogsomstandigheden het gevolg is van een combinatie tussen voortdurende angst en fysische uitputting, die uiteindelijk het zenuwstelsel aantast. 

Tijdens hun onderzoeken stellen ook de Britse onderzoekers vast dat amfetamines testpersonen meer zelfvertrouwen geven en ervoor zorgen dat ze niet zo vlug hun interesse verliezen bij het uitvoeren van vervelende taken (wat ADHD medicijnen nu nog altijd doen bij kinderen die ze innemen). Het middel beïnvloedt ook het humeur en laat velen die het gebruiken 'zich goed voelen', wat ideaal is voor het moreel. Bij piloten in bommenwerpers verhoogt dat hun vastberadenheid en bereidheid om meer risico's te nemen onder extreme stress en omsatndigheden.

Bernard Montgomery is in ieder geval een grote fan van het moraal-verhogende Benzedrine en bestelt een enorme hoeveelheid die gebruikt moet worden bij de gevechten rond El Alamein. Amfetamines worden dus bij de RAF en het grondleger gebruikt om het moreel van de soldaten een boost te geven, waardoor ze bereid zijn langer te presteren en meer risico's te nemen. 

In de USA is men vooral bezorgd over vermoeidheid bij soldaten. Onafhankelijk onderzoek wijst uit dat amfetamines het zelfvertrouwen verhogen en het moreel hoog houden, ondanks vermoeidheid en slaperigheid. Maar er wordt ook gewaarschuwd dat er een groot risico is op verslaving en dar er talrijke bijwerkingen zijn. Het advies is dan ook Benzedrine alleen te geven aan uitgeputte troepen en piloten van bommenwerpers op een lange missie. Toch worden de Benzedrine sulfaat tabletten vanaf februari 1943 massaal verspreid, in pakjes van 6. Generaal Dwight D. Eisenhower bestelt onmiddellijk 500.000 pakketjes. Midden 1943 worden alle grond- en luchttroepen bevoorraad. De Navy volgt een paar maanden later. Ondanks de aanbeveling om de Benzedrine tabletjes alleen in uitzonderlijke omstandigheden te gebruiken worden ze door veel soldaten al vlug routinematig geslikt. 

Het zijn dus vooral de Amerikaanse soldaten die amfetamines blijven gebruiken. In het Duitse leger vermindert het gebruik van Pervitin in het leger drastisch na de Blitzkrieg in 1940 en vanaf 1942 wordt het als een gevaarlijk, verdovend middel beschouwd . Ook in Engeland neemt het enthousiasme langzaam af. In 1943 geeft het 'Air Ministry' het volgende advies aan zijn medische officiers:

'Benzedrine geeft iemand het gevoel dat hij alles aankan en dat hij zonder rust te nemen zijn taken verder kan uitvoeren, hij voelt zich opperbest, terwijl hij in werkelijkheid allerhande fouten maakt.'

In plaats van hun soldaten, die symptomen beginnen te vertonen van gevechtsmoeheid, angst of depressieve gevoelens, verlof te geven, geeft het Amerikaanse leger ze nog meer Benzedrine. Er zijn ondertussen ook steeds meer aanwijzingen dat Benzedrine-gebruik bij veel Amerikaanse soldaten de oorzaak was van 'oorlogswreedheid', door het gevoel van ononverwinnelijkheid dat ze kregen en een overweldigende drang om te doden die ze voelden na het innemen van Benzedrine.

De Amerikaanse legertop is zich er, tijdens de oorlogsperiode, van bewust dat veel militairen het advies om Benzedrine alleen te gebruiken in uitzonderlijke omstandigheden, in de wind slaan en het middel ook recreationeel gebruiken, wat bij velen tot een verslaving leidt, die ook na het einde van de oorlog blijft voortduren. De Amerikaanse overheid en leger kiezen er echter ervoor dit misbruik en verslaving van de soldaten te negeren. 

Deel 4: Na de oorlog

Amfetamines: van neusspray tot ADHD-medicijn 2

De doorbraak van Benzedrine sulfaat - Abraham Myerson

In het 1e deel zagen we hoe Gordon Alles in 1927 kunstmatige amfetamine ontwikkelt en in 1934 zijn patent overdraagt aan de farmaceutische firma Smith, Kline and French uit Philadelphia, in ruil voor 5% van alle toekomstige verkopen van producten met zijn produkt.

Ondertussen heeft SKF in het begin van 1936 een aantal onderzoekers opdracht gegeven het product verder te onderzoeken en te testen bij welke medische aandoeningen het kan helpen. Die studies hebben niet veel succes tot Myron Prinzmetal, een ex-studiegenoot van Gordon Alles, die de nieuwe verbinding al jaren voordien heeft getest op narcolepsie-patiënten, kan meedelen dat Benzedrine sulfaat een gunstige invloed schijnt te hebben op zekere vormen van Parkinson. 

De doorbraak - Abraham Myerson

In 1936 heeft Abraham Myerson, een neuroloog en psychiatrist uit Boston uit eigen initiatief een aantal testen gedaan met Benzedrine. Hij stelt vast dat het product een invloed heeft op het autonoom zenuwstelsel en een effect op het humeur. Een aantal testpersonen met een depressieve neurose voelden zich aanzienlijk beter na inname. Dit zal een doorbraak betekenen voor SKF en Benzedrine. Myerson is een gewaardeerde en prominente arts. Hij is professor neurologie aan de Universiteit van Tufts, professor in de klinische psychiatrie bij de Harvard Medical School en directeur van de afdeling onderzoek in het 'Boston State Mental Hospital', waar hij een lab heeft dat gefinancierd wordt door Rockefeller. Hij heeft ook al een aantal boeken geschreven, zoals het populaire 'The Nervous Housewife' in 1920 en 'When Life Loses It Zest' in 1925. Hij wordt algemeen aanzien als een autoriteit op het gebied van depressies.

Na 100 jaar wordt Myerson's boek 'The Nervous Housewife' nog altijd herdrukt en verkocht. Huisvrouwen zullen een belangrijke doelgroep worden voor Benzedrine en gelijkaardige middelen.

In 1925 heeft hij het in zijn boek uitgebreid over 'anhedonie', het niet meer kunnen ervaren van vreugde, geen plezier mee hebben in bezigheden die vroeger als plezierig ervaren werden, meestal als gevolg van de kunstmatige overprikkeling en de strikte discipline die gepaard gaat met de industriële samenleving. Hij behandelt zijn patiënten met een combinatie van praten en bezigheids- en fysische therapie. Maar hij gelooft ook in het gebruik van opwekkende middelen, zoals koffie 's morgens. Dit verklaart zijn enthousiasme over Benzedrine als pepmiddel dat energie geeft. Myerson's enthousiasme is voor SKF een geschenk uit de hemel.

In september 1936 deelt hij zijn bevindingen op een vergadering van de AMA, en raadt daar andere artsen aan Benzedrine voor te schrijven aan sombere, depressieve patiënten die nergens geen plezier meer in vinden, maar ook aan gewone mensen die last hebben van een wat minder humeur of zelfs een kater. Hij heeft verder een theorie dat humeurstoornissen het gevolg zijn van een verstoorde balans tussen breincentra, die langs de ene kant een impuls geven om te slapen en langs de andere kant om alert en actief te zijn. Benzedrine zou na inname de balans laten overhellen naar de actieve kant.. Time magazine wijdt er een artikel over en zo is het hek van de dam. 

Bij SKF zien ze de dollars al binnenstromen. Wat kan je meer wensen. Een autoriteit in zijn vakgebied die hun product niet alleen aanraadt voor behandeling van depressieve patiënten, maar ook aan iedereen die al eens een mindere dag heeft, al dan niet het gevolg van een nachtje stevig de bloemetjes buiten gezet te hebben. Ook veel andere neuropsychiaters zijn meer dan enthousiast over het nieuwe 'medicijn'. Een aantal voert ook testen uit en ze rapporteren dat een groot deel van hun patiënten zich beter voelen en weer actief worden. In een ziekenhuis nemen 80 medewerkers Benzedrine, om het effect op 'normale' personen te testen, en  een groot deel ervan rapporteert dat ze zich beter voelden of zelfs een euforisch gevoel kregen.

Begin 1937 aarzelt SKF niet langer en ze zenden een circulaire met bewijs dat Benzedrine sulfaat helpt bij het verbeteren van humeur naar 90.000 artsen (van de 100.000 die op dat ogenblik bij de AMA zijn aangesloten). Er moet nu nog vastgesteld worden welke dosis zal worden aanbevolen en er worden verdere testen gedaan zowel op milde en zware depressieven, manisch-depressieven,  schizofrenen, en patiënten met een psychose. Alle onderzoekers stellen vast dat Benzedrine alleen effect heeft op licht-depressieve patiënten. 

Ondertussen komt Benzedrine in 1937 ook negatief in het nieuws.  Het product wordt in de lente in een aantal universiteiten op studenten getest en het gerucht dat het nieuwe medicijn stimulerend werkt verspreidt zich als een lopend vuurtje.

Op 10 mei 1937 verschijnt er een artikel in Time-magazine over dit nieuwe fenomeen:

'The use by college students of a new, powerful but poisonous brain stimulant called Benzedrine last week kept college directors of health in dithers of worry. Cases of over-dosage have been uncovered at the Universities of Minnesota, Wisconsin and Chicago. Elsewhere students who, while cramming for final examinations, collapse, faint, develop insomnia or showed a slowed pulse rate are under suspicion of using the substance. They call it 'pepper-upp' 'pepp-pills'. Swallowed as a tablet or inhaled as a gas, Benzedrine at first shrinks mucous membranes, raises blood pressure, quickens the heart...'

Ook in de Georgetown University in Washington DC worden studenten getest . Uit de  'Evening Star (Washington D.C.) 18 september 1937

Ook in Europa zijn studenten al vlug op de hoogte en proberen het middel uit. De Europese psychiaters vinden  Benzedrine sulfaat vooral gevaarlijk en wijzen op de bijwerkingen. 

In het nummer 49 van jaargang 1937 (4 december) van het Nederlands Tijdschrift van Geneeskunde wijdt psychiater Meerloo er een artikel aan: Benzedrinesulfaat als hersenstimulans 

Op 19 augustus heeft dokter Pinkhof, na het lezen van een artikel van I.J. Davies in 'The British Medical Journal ,in 'Het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde' ook al geschreven over de 'Schadelijke werking van Benzedrine': Schadelijke werking van Benzedrine

In september 1938 wordt het in de UK op de lijst van 'vergiften' geplaatst.

In1937 dient SFK een aanvraag in bij de AMA voor toelating om publiciteit te maken voor Benzedrine sulfaat. De firma krijgt de goedkeuring in december om hun product in de vorm van tabletten in vaktijdschriften te promoten als middel tegen narcolepsie, post encefalitisch parkinsonsyndroom en depressiviteit. De AMA blijft na de controverse rond misbruik door studenten voorzichtig en beslist DAT Benzedrine voor psychiatrische doeleinden alleen mag toegediend worden aan patiënten in een instelling. 

In 1938 geeft de 'Council on Pharmacy and Chemistry'  de generische naam 'amphetamine' aan produkten met een gelijkaardige verbinding als in Benzedrine. 

1937- De ADHD-connectie

In 1937 werkt Charles Bradley in het 'Emma Pendelton Bradley Home' in Providence, Rhode Island. Dit instituut wordt in 1931 door zijn grootoom gesticht om er kinderen met een neuro-psychiatrische stoornis te behandelen. Een jaar later gaat Charles, pas afgestudeerd, er als psychiatrist werken. Hij specialiseert er zich in de behandeling van kinderen met een gedragsstoornis.

Met een pneumoencephalography, een procedure waarbij hersenvocht, dat zich rond de hersenen bevindt wordt afgetapt door middel van een lumbaalpunctie, maakt hij een x-ray beeld van het hoofd van kinderen met een neurologische stoornis. Dit is een enorm pijnlijke procedure en na afloop geeft Bradley hen een dosis van het nieuwe middel Benzedrine, dat hij gekregen heeft van SKF, in de hoop dat het de choroïde plexus, een onderdeel van de hersenen dat hersenvocht aanmaakt, zal stimuleren.

De hoofdpijn vermindert niet, maar Bradley merkt wel op dat, nadat de kinderen een paar dagen Benzedrine toegediend krijgen, er iets in hun gedrag verandert. De leraars in de school die zich in het instituur bevindt rapporteren dat het schoolwerk van deze kinderen plots verbetert. Bradley besluit hierop meer Benzedrine te bestellen om te experimenteren. Deze toevallige ontdekking zal van groot belang zijn op het ontwikkelen en toedienen van ADHD-medicijnen aan kinderen.

Lees hier verder over Charles Bradley.

Milde depressie? Eén middel, Benzedrine sulfaten!

In 1938 heeft SKF naar schatting al 10 millioen Benzedine inhalers verkocht. Na de toelating van de AMA is het nu tijd om de Benzedrine sulfaten te promoten. Maar de restrictie van de AMA om Benzedrine alleen te gebruiken bij psychiatrische patiënten in instellingen, de controverse rond misbruik door studenten en berichten over verslaving, die in de pers beginnen op te duiken, beletten SKF om het product als 'mood enhancer' (stemmingsverbeteraar) voor iedereen aan te bevelen. Ook de rapporten van onderzoekers die vastgesteld hebben dat Benzedrine innemen gepaard gaat met gewichtsverlies, en dus gepromoot zou kunnen worden als een 'vermageringsmedicijn', moeten ze nog negeren. 

In de loop van 1939 beginnen ze met een eerste, grote reclamecampagne in algemene medische tijdschriften, die Benzedrine sulfaten aanbeveelt voor behandeling van patiënten met een milde depressie. Apathie, huisvrouwen die zich down voelen, concentratiemoeilijkheden, moeite om met iets te beginnen en dat daarna af te maken, zich zwak en uitgeput voelen, hypochondrie...het kan allemaal behandeld worden met Benzedrine sulfaten. SKF gooit symptomen, die tot dan toe op psychiatrisch gebied tot verschillende diagnoses behoorden, allemaal op één hoop. Hun doel is duidelijk, zoveel mogelijk mensen een stempel van een 'milde depressie' meegeven of aanpraten, zodat psychiaters, maar ook gewone huisartsen, Benzedrine tabletten gaan voorschrijven. 

De restrictie van de AMA dat alleen patiënten, die opgenomen worden in een instelling of ziekenhuis? Benzedrine mogen innemen, verontrust hen niet. Ze vertrouwen erop dat de meeste artsen hun patiënten niet eerst gaan adviseren of dwingen om opgenomen te worden, voor ze Benzedrine voorschrijven. En dat is precies wat er gebeurt.

In 1944 is Benzedrine door iedereen gekend. Harry 'the hipster' Gibson maakt er zelfs een nummer over: Who Put the benzadrine in Mrs.Murphy's Ovaltine.

Vervolg in deel 3